छलेर जानुभयो
१४ वैशाख २०८०, बालकोट, सूर्यविनायक श्रद्धेय दाजु कृष्ण जोशी, यो प
लेतेको चिनो
‘लेते आइपुगे जस्तो छ’, निर्माणाधीन पुल, माटोको लेदो बगाएको खोला अनि सडकैभरि माटोको लेदो देखेपछि अनुमान ग¥यौँ हामीले । नभन्दै लेते त साँच्चिकै आइपुगेको पो रहेछ ।
मनहरू र गाउँ
लाग्छ, मान्छेको मनले सबैभन्दा धेरै सम्झिने कुरामध्ये एक हो– गाउँ । आफ्नो गाउँ । आफू जन्मेको, हुर्केको, तातेताते गर्दै हिँडेको, हाँसेको, खेलेको, मन दुखाएर रोएको, उकाली–ओराली
खवास जातिको संस्कार, संस्कृति र परम्परा
नेपालका विभिन्न जिल्लामा छिरलिएर बसेको एक जाति खवास जाति हो । मझ्यौला कदका, गहुँगोरो वर्णका, आफ्नो समुदायमा एकै ठाउँमा आबद्ध भएर बस्ने गरेको यस जातिको आफ्नै पहिचान छ
यो यात्रा जिन्दगीको
सुरु सुरुमा त एकदम हतासिएको थिएँ । निराशाका बादल मडारिएर जिन्दगी नै रित्याए जस्तो लागेको थियो । म जस्तो मान्छे यो ठाउँमा आइपुग्नु, यस्तो स्थितिमा बाँच्न बाध्य हुनु, आफैँलाई अनौठो लाग्छ ।
कतातिर ? (कथा)
सधैँको शनिबार आउने पत्रिका आज आएन । उसले हरेक शनिबार प्रमुख तीन वटा दैनिक पत्रिकाहरू लिने गरेको छ । अरू दिन अफिसमै पढ्छ । शनिबार दिनभर घरमै बसेर पढ्नलाई
भुक्तानी
बडो दिक्कलाग्दो कुरो– प्रेमदाइले सामान लगेको हिसाब कहिल्यै मिलाउनु भएन । दुई वर्ष भइसक्यो दिएकै होइन । सामान मगाउनु हुन्छ तर पैसा चुक्ता गर्नु हुन्न । परिवारमा प्रेमदाइको हिसाबकिताबको कुरा उठ्यो कि मतिर सबैको तारो हुन्छ । दाइले पनि भाइले पनि दुवैले मलाई नै कराउने गर्छन्, “खोइ, प्रेमदाइकहाँ पैसा उठाउनु पर्दैन ?” प्रेमदाइलाई हिसाबकिताब फस्र्योट गर्नका निम्ति अनुरोध गर्दा “बिः का” (दिन्छु नि) भन्नुहुन्छ ।
लकडाउन
(एउटा भव्य कोठा । आधुनिक । सर्वसुविधा सम्पन्न । कोठाको कुनै एक भागमा प्रतिनिधि पात्र एक झोक्राएर बसेको छ । परिस्थितिलाई विश्लेषण गर्ने हो भने कोठाको आवरणलाई दुई दृष्टिबाट हेर्न सकिन्छ । पहिलो हिन्दू संस्कृति अनुसार पितृ
माक्र्सवाद र सिनेमा
विद्यार्थीहरूले दुई सय वर्षयताको साहित्य र कलालाई समीक्षा गरेर हेर्छन्, विभिन्न हस्तीहरूको चलचित्रलाई कलावादी र समाजवादी आँखाले हेरिन्छ, आइजेन्सटाइन र मायाकोवस्कीको नाम आउँछ, कला कस्तो हुनुपर्ने भन्ने छलफल हुन्छ ।