फर्काइँदै सप्तपाताल
स्मरण गरौँ– विक्रम संवत् १९९० को महाभूकम्प । ललितपुर मङ्गलबजारको कोतमा रहेको पाटन स्कुल (हाल : पाटन मावि) को भवन पनि क्षतिग्रस्त भयो । लगनखेलको पोखरीका डिलमा बाँस र परालको टहरा बनाई स्कुल सारियो । तीन वर्षसम्म त्यसै स्थानमा स्कुल रह्यो ।
![बेपर्बाह [कथा]](https://gorkhapatraonline.com/storage/media/287851/conversions/445-original-thumb.jpg)
बेपर्बाह [कथा]
“अ, साँच्चै ! माड्साबका छोराहरू पनि छुट्टिएछन् है !” परबाट आउँदै गरेका होतराजले मतर्फ हेर्दै यति भनेको सुन्दा मेरो मन फेरि एक तमासको भयो । मलाई नै भनेको भनेर बुझ्न मलाई कुनै कठिनाइ भएन । कतै पनि नभनेको विषय पनि कति छिटो गाउँभरि फैलिइसकेछ ?
श्रद्धाहार आदिकवि भानु ! (कविता)
गर्यौ अक्षरका खेती भाषा खासा बढाउँदै । वीर हास्य र शृङ्गार रसमा गड्गडाउँदै ।।
गाह्रो छ हो जिन्दगी (कविता)
छानो तप्प चुहेर आँगन भयो खाँबो भिजेको छ है बिछ्यौना पनि ओसिलो हुन गयो के हुन्छ तातो र खै आगो निभ्न गयो र बाहिर गए, जो बास बस्थे अघि हाहाकार भयो भनौँ म कसरी गाह्रो छ हो जिन्दगी
आध्यात्मिक सोचभित्र प्रगतिवाद
विद्यालय महाविद्यालयमा अध्यापनको अनुभव बटुलेका जुक्तिजङ्ग लामिछाने सफल सिर्जनाका शिल्पकार हुनुहुन्छ । नेपाली साहित्य जगत्मा ‘उषाका लालिमा’ नामक पहिलो कवितासङ्ग्रह प्रकाशन गरी साहित्यिक यात्रा प्रारम्भ गरेका लामिछानेले ‘तत्वमसी’ उपन्यास दोस्रो कृतिका रूपमा पाठकसामु आउनुभएको छ ।
पत्रकारिता र साहित्यमा समानान्तर सर्जक
छत्तिस साल भर्खरै सकिएको थियो । बहुदल निर्दलको राजनीतिक हावाहुरी शान्त देखिए पनि पूर्ण रूपमा बिलाइसकेको थिएन ।
गोबरको डल्लो
आमाको राम्रो ‘म’ बाट सुरु भएको मेरो जिन्दगी मेरै वरिपरि मलाई नै परिभाषित गर्न खोज्दै दौडिरहेछ, निरन्तर मेरै तालमा मेरै वेगमा । आमाले मलाई राम्रो देखे पनि मलाई हरिलट्ठक भन्नेको कमी थिएन सुरुवाती दिनमा । बाबाले खै के देख्नुहुन्थ्यो ममा, मलाई सधैँ ‘मेरो नाक’ भन्नुहु
भानुभक्तका केही थप कुरा
नेपाली साहित्य समाजमा आदिकवि भानुभक्त आचार्यको नाम अत्यन्त श्रद्धासाथ लिने गरिन्छ ।
मोहनी मुलदेको
ओहो ! आँखाको अँगालोमा नअटाउने हिउँको गलैँचा !
