आखिरी इजलासमा (कविता)
पोतिएर सुनौला मन्त्रहरू वेद–वेदाङ्गहरूभरि, त्रिपिटकभरि तोरा, ताल्मड र पवित्र बाइबलभरि हाडीथभरि, कोरानभरि ब्रह्मवाणीहरू, बुद्धवाणीहरू यिसु वचनहरू, मोहम्मद प्रवचनहरू
ब्रेथिङ स्पेस अफ औँला (कविता)
एक जोर औँलाहरू पर्खिरहेका छन् शरणार्थी मानसिकता कटेपछि देशभन्दा पर देशको अनुहार बल्ल अघाउँछ औँलाको पेट
दुखेको कुरो (कविता)
धन्य, अहिलेसम्म मेची, महाकाली, तराईं र हिमाल साक्षी छन् । सगरमाथा र, नागरिकता पनि सद्दे छन् ।
मानवकै उपकार, संस्कार ! (कविता)
ढासा ढर्र्रा अतिसय बढी चढ्न थाले विकार । के बच्लान् खै ? प्रचलन प्रथा दिव्य संस्कार सार ।। बोझा थप्दै घरघर यहाँ ढोँगको ढोल बज्छ । राम्रा हाम्रा मुनिमत कठै ! खस्छ पाताल खस्छ ।।
घामको उज्यालो (कविता)
सत्य बोल्दैनन् कोही सबै भ्रमको खेती गर्नमै व्यस्त छन् भ्रम रोपिरहेका छन् भ्रम गोडिरहेका छन् भ्रम नै काटिरहेका छन्
आँसुको घाउ (कविता)
मेरा जीवनका सम्पूर्ण सपनाहरूको लाशले बनेको साँघुरो गल्ली भएर मलाई भेट्न किन आयौ ? पत्रकार !
देश आज [कविता]
दोहोरो भूमिकामा छ देश दोहोरो भूमिका छ नेतृत्व र, दोहोरै भूमिकामा छन् मानिसहरू ।
हिन्दु देवता नरबलि खान्थे !
‘‘वरुण देव ! तिमी महान् छौ, द्यावा भूमि सर्वत्र निर्वाध विचरण गर्न सक्छौ । जस्तोसुकै मै हुँ भन्ने शत्रुलाई पनि पाता फर्काएर हैसियत देखाउन सक्छौ । तिमीजस्ता सामथ्र्यशाली व्यक्तित्वले मजस्ता सामान्य मानिसलाई मारेर के पाउँछौ । यसमा न तिम्रो बहादुरी देखिन्छ न विशेषता नै झल्किन्छ । उल्टै लोकले खिसीट्युरी गर्नेछन्, वरुण जस्ता पश्चिम सागरका अधिपतिले पनि शुनःसेप जस्ता बालकको बलि खाए भन्नेछन्, घृणा र तिरस्कार गर्नेछन् । विन्ती छ नमार । माता अदितीको रोइरहेकी छन् । पिताजीको अवस्था त्यस्तै छ । उनीहरूको आँशु पुछ्न चाहन्छु । (ऋग्वेद १।२४।१) बाबु आमाको सेवा गर्नु छोराछोरीको धर्म पनि हो कर्म पनि हो, त्योभन्दा पनि बढी कर्तव्य हो
कपुत (कथा)
असी वसन्तको उकालो चढसेकेकी आमा डाडाँमाथिको जूनझैँ पिँढीको डिलमा बसेर अतीतका दिन गन्ती गर्दैछिन् । घरमा दुई बूढाबूढी मात्रै छन् । घरको काम सघाउन बीसौँ वर्षदेखि बसेकी बालविधवा वसन्तीले भने अझै साथ छाडेकी छैनन् । घर ठूलै छ । दुवै तलामा बस्ने डेरावालसित कुनै सम्पर्क छैन । भाडा बुझ्ने बुझाउने बेलामा पनि वसन्तीले नै कुरा मिलाउँछिन् । दुई छोरा दुई छोरी समेत चार सन्तान हुन् उनीहरूका । चारै सन्तान विदेशिएको वर्षौं भयो । अन्डा कोरल्ने र हुर्काउने कर्तव्य सुम्पेको छ नियतीले । पखेटा लागेपछि नौ डाँडा काटेर जान्छन् माउलाई चटक्कै बिर्सेर । दुःखजिलो गरेर छोराछोरीको हातखुट्टा लगाइदिए, हुर्काए पढाए र जान्ने सुन्ने बनाए । बाबु आमालाई बिर्से परदेशी भए ।