नृस्पृह साँझ (कविता)

अलिनो मेरो बस्तीभित्र

साँझ विस्तार ओर्लंदैछ

ज्वरले दिमाग झ्याप्प छोपेजस्तो

सुगरको रोगीको थकित गोडामा

सूर्यको शक्ति शिथिल भएर

एउटा निस्पन्द तलाउको आँखामा

कुनै धापभित्र बिस्तारै केही पुरिँदै जस्तो

मनलाई अलिनो पार्दै

उज्याला चञ्चल आँखाहरू

निद्राले बिस्तारै छोप्दै लगेजस्तो

यो साँझ हरेक दिन

किन विस्मृतिले छोपेको दिमाग

बादलले ढाकेको आकाश

निचोरिएको निबुवाको छोक्रा भएर आउँछ

बास बस्न उडिरहेको थकित 

चराको पखेटामा

डुब्न लागेको सूर्यको मलिन लालिमातर्पm

दौडिरहेका कागहरू 

अलिकति बाँचेको तृष्णाको त्यान्द्रो

मन युवा भएर 

अस्ताचलमा उड्दैछ

शब्द बिनाको 

बन्द, मौन आँखाको भाषामा

साँझ डुब्दैछ, 

मर्ने दिनको औँला गनेर बसेको 

क्यान्सरको बिरामीको क्यालेन्डरमा

मनका दुःखका पीडाका पाप्राहरू

बिस्तार उप्किरहेछ

वर्जित कार्यहरू गरिसकेपछि

एउटा नमिठो पश्चाताप

थिलथिलो पारेको मनमा

हावाले ल्याएको नमिठो बास्ना

सेलाउन लागेको लाससँगै हिँडेको मन

निष्पन्द

निश्चेष्ट

निस्पृह

निःस्वाद

सम्झनु पर्ने कुनै केही छँदै छैन

प्यासहरूले बिसौनी लिइसकेको

सबै पात झरिसकेको

कहीँ कतै पनि बुट्यानहरूमा

पूmलहरू छुटेको छैन

बगिरहेको नदीमा

प्यास लुकेको छैन

खोज्नु पर्ने 

र पाउनु पर्ने

कतै केही छँदै छैन

यही साँझको 

पाइलामा, पाइला मिलाएर

म निराकार 

अस्ताचलमा ओर्लिरहेछु ।