सायद म हिउँ भैसकेँ (कविता)

दुर्गाकिरण तिवारी 

हिजोआज खै किन हो

हिउँ जस्तै जमेकी छु

एकढिक्का हुनेगरी

माइनस सत्ताइस डिग्रीको

ठन्डीको रापले

हिमताल बनाइदिएको छ

मनको पोखरीलाई

अब खै कहिले आउने होला

वसन्तसँगै मायालु न्यानोपन ?

कुनै कुराले पटक्कै पगाल्नै सक्दैन

केही कुराले छुनै सक्दैन

सबै खाता बन्दा भैसके सायद

जिन्दगीका !

यौवनका उन्मादहरू सुकिसके क्यार !

गड्गडाउन छोडे मनका खहरेहरू

रसाउनै छोडे प्रेमले कन्दराहरू

आत्मतृष्णाले विचलित हुनै छोड्यो

मस्तिष्कमा ठोक्किनै छोडे

प्रेमका अनिभूतिहरू !

त्यसैले त जमेर म

हिउँमा परिणत भएकी छु

हिउँमा पनि

सुक्खा, अत्यन्तै सुक्खा

लाग्छ !

सदियौँदेखि सूर्यको मुख देखेकै छैन

उसका किरणले स्पर्श गरेकै छैन

अब गर्ला नगर्ला ?

गोधुलीले चियाउला नचियाउला ?

खै शङ्कै लाग्छ !

भन्न त भन्छन् नि

खोलो बाह्र वर्षमा पनि फर्कन्छ

तर

फर्कला नफर्कला ?

मनको कुनै कुनाले

फेरि प्रेमको आभास गर्ला नगर्ला ?

जमेको मनलाई

फेरि पगाल्ला नपगाल्ला ?

यो मनको अगेनोमा

प्रेमको न्यानो दिने आगो

फेरि बल्ला कि नबल्ला ?