• गोरखापत्र अनलाइन
• ९ कात्तिक २०८०, बिहिबार

बरफकाे ओछ्यान

तिमीसँगसुख फिँजाउने ठाउँ अपुग भएपछिम कहाँ पठाएका हौ यी दुःखका बिउहरू ?कस्तो अचम्म !बियाड पनि चाहिएन यी मलाई रोप्न, हुर्काउनन पानी, न घामन मल, न गोडमेलकेही नगरीकनै झाँगिए यी मेरो आँगनमाहेर्दाहेर्दैओत, आँधीमा पर्योहोस, परिवेशले उडायोफुत्त–फुत्त !कहाँबाट आउँछन्, आउँछन्सन्त्राशका यी वाणहरूर, रातलाई चाल्नु बनाएर जान्छन्सुन्दासुन्दै बस्तीको आर्तनादशून्यतामा परिणत हुन्छ भर्खरै ओर्लिएको बिहानर, गिद्धहरूछेवैको रुखको हाँगामा बसेर गीत गाइरहेका हुन्छन्कति हेर्नु कहिल्यै छुन नसकिने त्यो आकाश ?कति सुन्नु कहिल्यै नथाक्ने यी उच्छ्वास ?महिषासुर पहरेदार भएको छ,र, सास हत्केलामा अड्किएको छरक्तनलीमा नाचिरहेछन्किसिम किसिमका किटाणुहरूदिल र दिमागमा फलामे किला ठोकिएको छके यही सत्य हो–तिमीलाई उक्लनु थियो कुनै शिखरर, मेरो हिस्साको बाटो तिमीले ओगटेका हौ ?तिमीलाई रमाउनु थियो कुनै ज्यादतीमार, मेरो ओठको मुस्कान मबाट लपेटेर लगेका हौ ?तिमीलाई बनाउनु थियो आफ्नै एउटा सुन्दर सालिकर मेरो सौन्दर्यमाथि आँखा लगाएका हौ ?म यसरीकतिन्जेल पानीमा विष छानिरहुँम यसरीकतिन्जेल धुवाँको मुस्लो बाटिरहूँभीष्मभन्दा जब्बर भएरम यसरीकतिन्जेल बरफको ओछ्यानमा सुतिरहूँभो; पुग्योतिमीसँग अब कुनै कारण सोध्नु पनि छैनतिमीले दिने विकल्प रोज्नु पनि छैनबस् ! मलाई अबयत्ति मात्रै जान्नु पर्याप्त छ–तिम्रा लागिमैले ढुङ्गा हुने दिन कहिले आउँछ ?तिम्रा लागिमैले ढुङ्गा हुने दिन कहिले आउँछ ?