वैरागी जेठा
प्रत्येक रातसँग
सिउँरी खेल्दै आइरहँदा
आज थकित छु ।
जूनतारासँगै नाचेर ब्युँझेको म
ओइलाएको छु
बाका सपनाहरूसँगै
अस्पतालका हरेक कोठामा
आफैँ नर्स र डाक्टर बनेर
मिर्मिरे बिहान पिउँछु
प्रसिद्ध अस्पतालको सँघारमा
समयलाई अँठ्याएर
बालाई यता उता दौडाउँछु
कुनै चिकित्सक भेटिन्नन् ।
हातमा उठेका फोरासँग युद्ध लड्दै म
सहरका अस्पताल डुल्दा
बाको अप्रेसन गर्नसकिरहेको छैन
साथीभाइहरू पनि दूरदूर भइसकेछन्
दुई वर्षको अन्तरालमा
ओ हो सहर, निकै निष्ठुर भइसकेछ
मेरी आमा बाको उपचार यसै भन्न सक्दिनँ
डाक्टरहरू छैनन्
खोजिरहेछु, कहीँकतै भेटिएकाछन्
बा एकनास बरबराइरहनु भएको छ
आँखाबाट आँसु बन्द भएका छन्
नारायण गोपाल चोक
घाउको बारुद बनाएर प्रहार गर भन्छ
मर्मभेदी आक्रोश रकेटझैँ कुदिरहेछ
मेरी आमा भोक र अस्पतालले
चिथोरी रहेछ मलाई
यता डाक्टर नभेटिएर
बा चिच्याइरहनु भएको छ
गणतन्त्रको शैली देखेर ।
