हामी राष्ट्रिय निर्यातका वस्तुहरू (कविता)

एयरपोर्टमा ऊ उभिएको छ

रातो टीका लगाएर

आफू भनुँ, वा अरूका लागि बाँच्न

आजको जिन्दगी टार्न भनुँ, वा भोलिको जीवन साँच्न ।

बलेसीमा चुहिएका उसका औसत मान्छेका झैँ सपनाहरू

भान्सामा बज्ने रित्ता थालहरू

कौसीमा झङ्कृत अभावका शब्दहरू

ऊ एउटा स्वचालित मेसिन हो

परिवारको एक फाँको खुसीका निम्ति ।

बाल्यकालमा ऊ ओजस्वी कर्णधार देखिन्थ्यो

जुँगाको रेखी बस्दै गर्दा ऊ सम्भावनाहरूको भेल बोकेको मस्त जवान देखिन्थ्यो

जतिखेरै ऊ वयस्क ठानिन्छ–

वैदेशिक श्रमको तस्बिर कोर्छ ऊ ।

राष्ट्रवादको नारामा बेचिएको उसको वैयक्तिक अस्मिता

जनता जनार्दनको आदर्शमा मञ्चन गरिएको उसको मर्यादा

तर यो धर्तीपुत्र फगत बेखबर छ–

सारा नारा र आदर्शहरूबाट ।

एयरपोर्टको साँझको तामझाममा ऊ,

नवयौवना जस्तै देखिन्छ ।

हामी हिजो लाहुरे बन्यौ

र श्रम निर्यात ग¥यौँ ।

हामी अस्ति ‘दरबान’ बन्यौ,

र, श्रम अर्पित गर्‌यौं।

हामी आज ‘वैदेशिक रोजगार’ भन्छौँ

र श्रम ठेक्कामा बेच्छौँ

यो नै हाम्रो राष्ट्रिय निर्यात हो ।

किनभने हामी वस्तु हौँ 

हामीले वस्तु नभईकन स्वरोजगार हुन सिकेनौँ

हामीले कर्मशील भईकन वस्तु नहुन जानेनौँ ।

यो देशका धर्तीपुत्रहरू 

विगत खोतलेर त हेर, हाम्रो श्रम कसको निम्ति छ ?

यो देशका धर्तीपुत्रहरू 

देशमा बसेर त हेर, जीवन धान्न कति गाह्रो छ । 

ब्रसेल्स, बेल्जियम