आकाशमा दिनहुँ
उडी रहेका छन् मौरीहरू
आफू जन्मेको
थात थलो छाडेर
घार खाली गर्दै
सिमाना कटाइरहेका छन्
हुलका हुल
बथानका बथान मौरीहरू ।
साहु महाजनबाट लिएको ऋणको
चर्को ब्याज तिर्न नसक्दा
भएको सानो पुख्र्यौली सम्पत्ति पनि
लिलाम गरेर
उठीबास हुनु परेको
पीडा बोकेर
वर्षौं पुरानो ठाउँ ठाउँमा च्यातिएको
आमाको धोती र बुवाको टोपी
फेर्ने सपना साँचेर
बिहान, बेलुकाको छाक टार्ने
धोको पूरा गर्न
लाग्दैछन् खाडीतिर
यी कर्मीमौरीहरू ।
पारि डाँडामा फुलेर लाली छाएका सिमलहरू
बेँसीमा फुलेर सेताम्य भएका चिउरीहरू
बारीमा बाला छाडेका मकैका बोटहरू
बगैँचामा फक्रिएका सयपत्री, मखमली
गुलाब र चमेलीहरूका कोमल अङ्गहरू
भमरा र अरिङ्गालहरूबाट चिथोरिएका छन्
बलात्कृत भएका छन्
तिनका खस्रा दाह्री, जुँगा र
ओठहरूको टोकाइबाट
आजित बनेका छन् ।
उनी रुँदै चित्कार गर्दै भनिरहेका छन्
उडी जाने कर्मीमौरीहरूलाई
फर्क, आफ्नै फूलबारीमा,
रस चुसेर लैजाउ
मह भर घारहरूमा
केसर लैजाउ बटुलेर
आफ्नो पुस्ता धान
अनि,
फुलिरहेको बारीमा डुलेर
स्त्रीकेसर र पुङ्केसरको
मिलन गराउ र
पोसिलो अन्नबालीको
वर्षा गराउ
तब खित्का छाडेर
हाँस्ने छन्
आफ्नै बारी, भीर, पाखा र बेँसीहरू ।
