म बाँच्न सकूँ सधैँ [कविता]

हृदय तलका, नाता माया, नझर्न दिनू रवि

अमर कृतिझैँ, बाँच्ला प्याला, यही सुखले कवि

असल मृदु होस्, हाँस्दा हाँस्दै, ललाट महान् कुनै

मरण जब होस्, यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।१।।

समर पथका, टुक्रा पाना, म जोड्न सकूँ तब

सकल कविका, इच्छा प्यारा, म खोज्न सकूँ अब

लहलह फुलोस् मेरो यात्रा, नहोस् अधुरो कतै

मरण जब होस्, यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।२।।

अविरल यही, छाती तिम्रो, छ नाम जहाँ पुगूँ

अविचल चलूँ, किल्ला वारी, म राष्ट्र गहना बनूँ

जय जय भजूँन्, साँचो बोली, नितान्त नयाँ सबै

मरण जब होस्, यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।३।।

नविन सपना, बाल्दै ताप्दै, कसूँ सुखका तुना

नभ पथ पुगूँ, भाषा साहित्यका म कुना कुना

कति ऋतुहरू, आए होलान्, लता सम छन् अझै

मरण जब होस्, यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।४।।

निशिदिन गरौँ, पूजा आराध्य जीवन अर्थ होस्

शरण गुरुका, आसिक् पाऊँ, नत्र त व्यर्थ होस्

अटल सिरमा होस् मेरो देश शान्त रहोस् निकै

मरण जब होस्, यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।५।।

चकित युग होस्, यात्रामा होस्, विशारद ओखती

पलपल रहोस्, लक्ष्मी मोती र भानु जसै रति सपुत

कलमी, विद्वान् को हुन्छ जन्म नि ता कमै मरण

जब होस् यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।६।।

सुखद पल होस् जन्मूँ नेपालमै अझ जन्मिए

कृति पनि मिलोस् जन्मौँको कर्म कृष्ण जसै भए

हृदय नदुखोस् सेवा मात्रै गरुँ म पुरै पुरै

मरण जब होस् यौटै सत्मा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।७।।

घर जमिनमा, आफ्नो माटो, म गौरव गर्दछु

जलथलविषे मेरो आत्मा, प्रकाश नि छर्दछु

जग फरक छन् पेसाका सास आस रहोस् दुवै

मरण जब होस् यौटै सत्यमा, म बाँच्न सकूँ सधैँ ।।८।। 

दधिकोट–२, भक्तपुर, हाल ः लिस्वन, पोर्चुगल