कवि कटुवालको पुण्य स्मृतिमा

प्राडा. हरि शर्मा

 शब्द ओकल्न कविलाई

आज सखारै समयले ओकली दिएछ ।

एक्लो कवि, आफ्नै श-यामा छटपटिँदै अहोरात्र

बिहानीपख एक्कासि कविता बनेर

कहिल्यै नब्युँतने निद्रा सुतेछ

चिर निद्रा !

पिर्काको सिरानीमा टाउको उसको 

सुकुलमा उत्तानो जिउ  

नगिचै कुनै रक्सीको बतलमा आधा भरिएको

पानी, वरिपरि चुरोटका ठुटाहरु र

छेवैमा निभेको टुकी

मेरो कवि टुक्रै टुक्रा भएर निदाएछ !

जिन्दगीको दौडमा उ कहिले प्रेमी पनि थियो

सुकोमल सुन्दर सन्ततिको जन्मदाता पनि 

कवितामा नै उसको घर थियो

उन्मत्त थियो ऊ मदान्ध थियो

प्रत्येक सूर्योदय र सूर्यास्तमा मैले देखेको थिएँ

उसको भक्कानोबाट निस्केका

उसका करुण आर्त निःशब्द कविताहरु !

तिनै निःशब्द कविताहरु गीत बनेर नपोखिएका 

पनि होइनन्

तिनै गीतका कहानीमा, शीशमहलमा सुत्नेहरु पनि

नरोएका हाइनन्

तर के कवि कहिल्यै भावनाको सौदागर हुन्छ र ?

हाम्रा मुटुका हर मन्थनलाई छिचोल्दै ऊ आत्मकथा बोल्थ्यो ।

कविता ओकल्ने कविलाई

आज सखारै समयले ओकली दिएछ ....।

मण्डिखाटार– ९