ऐना र म (कविता)

हर प्रातःकालमा जुरुक्क उठ्छु

ऐना तिमीलाई हेर्छु

आफूलाई अत्यन्तै सक्कली र सुन्दर देख्छु

लाग्छ ऐना हेर्ने मेरै नजर भएर होला

कठै म आफैँमा मपाइँत्व बढ्छ अनि

दोस्रोलाई तपाईं भन्न बिर्सिन्छु ।

अर्कालाई देख्दै नदेख्ने,

गन्दै नगन्ने मेरो बानी परिसकेछ

त्यसैले त दिन अहंमै ढल्छ

मपाइँत्व जपेरै आफैँ आफैँ ।

ऐना ! तिमीले त हो नि

मलाई घमन्डी बनाएको  

हरेक दिन बिहानै अनुहार देखाइदिएर

र त म आफूभन्दा अर्को देख्दै नदेख्ने

भएकी छु ।

अनि त मनको ऐनाले

कहिल्यै अर्कालाई हेर्दै नहेर्ने भएकी छु

पापी ऐना ! तिमी कस्तो ?

सधैँ भ्रममा अल्झाइरह्यौ मलाई

म तिमीसँगै अल्झिरहेँ ।

लाग्छ कहिलेकाहीँ

मभित्रको मपाईं पनि देखाउनु

तर तिमी पनि कपटी छ, म जस्तै

त्यसैले त मुहार मेरो मात्र देखाउँछौँ

अनि दोष, खोट अरूको  मात्र औँल्याउँछौँ ।

ऐना ! तिमी किन जादु गर्दैनौँ ?

यसो कहिलेकाहीँ त

हृदयको पनि एम्आरआई गरेर

स्क्यानिङ निकालेर

पानीको पानी, दूधको दूध देखाइदिए हुने नि ।

मनका सबै विकार ऐनामा देख्दा

सायद म ऐना नै नहेर्ने पो बन्थेँ कि !

अनि म मेरो वास्तविक रूप देखेर

झाँक्न सक्थेँ कि आफूलाई !

सायद मभित्रको म देख्थे

अनि संसारलाई सुन्दर देख्थेँ

सुन्दर बनाउन हरतरहले यत्न गर्थें होला

है मेरो प्यारो ऐना ! यति गरिदेऊ न ल !