बाढी टल्कँदै बगेका छन् किरणहरू पहिरोमा
क्या सुन्दर अक्षरहरू छङछङाउँथे सङ्लो नदीझैँ !
बग्दै कल्कलाउँथे चैतन्यमय भुल्काहरू
सत्यका लहर र छालहरू उराल्दै !
ती ‘उहिलेका कुरा’ भए
जमना फेरिएको छ
सत्य ‘रूप’ बदलिरहन्छ हेलिएर समयसँगै
कोलाहलको ज्यालामा डढेका छन् किरणहरू
ती ज्वालामुक्त भए भने
रमाउँदै खेल्ने थिए फूल र पुतलीहरूझैँ उद्यानहरूमा
मनलाई फकाउँदैछु म ।
आँखा र मन दुवैलाई पु¥याएर पारीका बिरौटाहरूमा
अड्याएको छु कान्लाको आडैमा केहीबेरलाई
यता छेवैमा छरिँदैछन् झिल्काहरू
बग्रेल्ती आँगनमा पटका बाले झँै
क्या रमिता छ उन्मत्त ध्वनिहरूको !
झुल्किँदैछन् सम्झनामा पुराना झझल्काहरू
घरको खोपामा जतनले राखेको एउटा पुरानो कागजलाई
कतै खोसेर उडायो कि बतासले !
कतै अनायास जलाइदियो कि निर्दयी किरणले
बात मार्दैछु आफ्नै मनसँग–
पालीमा बसेर उही कागज सुम्सुम्याउँदै गुन्गुनाउँला
देउराली उक्लिँदा उही कागजको भाखा हालाँैला
मनलाई फकाउँदैछु म ।
छिनछिनमा माथि हेर्दैछु खुला आकाशमण्डलमा
ओहो ! कहाँ बतासिएका होलान्
चौदिशा भेट्नाबिहीन पातहरू !
जरा, बोट सुकेर ती एकएक गर्दै चुँडिएका छन् !
खेलाउँदै गरेका सुनौला तीरहरूले आफैँलाई घाइते पारेर
आफ्नै अन्तःस्करणको डाह मेट्न
व्योमारोहण गरे हुन् पातहरूले !
तिनलाई पछ्याउँदै दौडेका आँखाहरू ओर्लिएर
ठोक्किएका छन् छानामा टल्केको शीताग्निमा
तिर्खाएको छ आँत
शीताग्नि भेल सङ्लिएर तिर्खा मेट्न कहिले पाइएला !
मनलाई फकाउँदैछु म ।
