सानो मेरो नाति (बाल कविता)

 रामेश्वरप्रसाद बराल

 सानो सानो मेरो नाति खोजी हिँड्छ साथी,

खोजी खोजी जिस्की हिँड्छ हजुरबुवा जाति ।

घोची भाग्छ औँला कैले डँडुलोले कैले,

भाक्क भुक्क पाक्क पुक्क पारी हिँड्छ जैले ।

किच्च किच्च हाँसी दिन्छ बिग्याइँ गर्छ अनि,

हाँसो मेरो फुस्की हाल्छ जत्ति रिसाए पनि ।

सम्झाउँ छु, भनी उसलाई ‘न गर चकचक !”

चकचके बानी तर गर्दछ सकसक ।

“आज होचा, साना छौ र भोलि अग्ला हुन्छौ,

जुँगा दाह्री सबै आउला, बाबा जस्तै बन्छौ !” 

  मेरो नाति ! मेरो नाति ! भनी जत्ति घोक्यो,

उत्ति उत्ति मस्की राख्छ छुकछुके पोको ।

लेख्न लाग्यो, कलम खोस्छ कैले हुत्याइदिन्छ,

मोबाइल मात्र जैले सधैँ कार्टुन हेरौँ ! भन्छ

असरल्ल पारी हिँड्छ बिस्कुन छार्रछुर्र  

बखान यसको गरौँ के म ? कागज घ्यार्रघुर्र ।

अनि भन्छ, “ठूलो भई नेपाल टिभी लाउँछु ,

हजुरबुवा कार्टुन खोल, म समाचार च्याउँछु ।”

गर्छ कुरै ठूला ठूला मान्छे भने सानू, 

साइकल चढी गुर्र गुर्र, मलाई अफिस लानू !

बाबाजस्तै काम गर्छु, पैसै बग्ला खोलो !

काखको ऊ न्यानो उसै रुँदा कोकोहोलो  

ख्वाउँदा कैले को–खाइ हैन कथा उसको धोको  

सम्झाएको भन ! भन्छ, रिसाउला को पो ?

संसार सबै जाने जस्तो अवोध ! ज्ञान भा’पो

बोली तोते छँदै छैन बानी उसै आ’को 

 मस्की नाची कुद्या कुद्यै फुर्सद छैन हाम्रो

मेरो नाति यस्तो पो छ कस्तो होला तिम्रो !

अल्झन र बिउँझोमा साथी सेरोफेरो  

हजुरबुवा नाति ! भन्ने नाति ह...वा ! मेरो ।