रित्तो जिन्दगी (कविता)

पूर्णिमा प्रतिविम्ब  

सपनाहरूको पहाड ढलेर 

आफैँले खनेको

गन्तव्यको गोरेटो पुरिएपछि 

यति बेला यात्राकै क्रममा भए पनि 

यात्रा गन्तव्यबिहिन भएको छ 

माझी बिनाको डुङ्गा जस्तै !

फेरि बाटो खन्ने साहासको हतियार 

मनको आरनले अर्चाप्नै सकेन

कोइला बनेर साथ दिनुपर्ने 

सारथि पनि टाढा भइदिँदा 

मनमा कुरा खेलिरहेछ,

‘ओराली लागेको हरिणलाई

 बाच्छाले पनि खेद्छ’

यसै भनिएको होइन रहेछन् ।

कठोर हुनुपर्ने पाटो कमजोर 

कमजोर हुनुपर्ने पाटो कठोर 

भएको छ मनको ! 

हाँस्दा हाँस्दैको उमङ्ग,

र हिँड्दा हिँड्दैको ऊर्जा हराएपछि !

मान्छे जिउँदो लास हुनुको अर्थ

महसुस गरिरहेछु !

लाचार बनेर 

सपनाहरूको लास अगाडि 

मुस्कुराउने प्रयत्न गर्दैछु ! 

लास र जिउँदो लासको बिचमा 

फरक यति नै हँुदोरहेछ

थाहै नदिई 

खुसीको समानान्तर रेखा

दुःखको बक्ररेखामा परिवर्तन भएपछि 

यति बेला,

रित्तो लागिरहेछ जिन्दगी 

अक्षर बिनाको किताब जस्तो !