विभेद (कविता)

विमल कोइराला

 ठूलो घर छ, ठूलै बैठक

प्रशस्तै कोठाहरू छन् र तिनै कोठाहरूमा

यताउति चहार्दै बसेका छन् एक दम्पती

सबथोक छ तर रित्ता छन्,

फगत दलिन र भित्ता छन्,

बाहिर एउटा भोको घरवारविहीन

दुःखी स्वरमा मागिरहेछ,

उसले देख्छ कि भनेर ढोका बन्द गरी सुतेका छन् ।

सँगसँगै जस्तो जन्म्यौँ

सँगै हुक्र्यौं–बढ्यौँ

उमेर छिप्पिन थालेपछि म स्कुल जान थालेँ

क्रमशः कलेज र विश्वविद्यालय

ऊ भने गरिब बाबुको स्याहार गर्न

श्रम गर्न थाली सानैदेखि

र अहिले उसका छोराछोरीहरू

उसले बाबुलाई स्याहारेझैँ

उसलाई स्याहारी बस्तै छन् ।

हामीलाई गरिब–धनी भन्ने नै हुँदैन भनेर पढाइयो

हामीलाई सबैलाई आत्मनिर्णयको अधिकार हुन्छ भन्ने सिकाइयो

विद्रोह गर्ने तालिम दिइयो,

मारकाट सिकाइयो,

ऊ भने चालै नपाई

भ¥याङ चढ्दै गयो र शिखरमा पुग्यो

आफू उक्लिसकेपछि भ¥याङ झा¥यो

हामी अझै तलबाट हेर्दैछौँ

ऊ भने नदेखिने गरी बिलायो ।

कोही सामरिक स्वार्थ बोकेर

कोही सिमानामा पसल थापेर

कोही स्रोत–साधनका निम्ति

कोही सद्भावलाई कमजोरी ठानेर

घुमाइरहेछन्–घुमाइरहेछन् फन्फनी 

हामी भने कहिले यता, कहिले उता

अक्सर यता न उता ।