मिलन समीर
अचानक हराएर आफ्नो होश
भक्कानिँदै डाँको छोडेर रोएको
त्यतिकै हुँदै होइन–अरूको अगाडि !
यति धेरै लामो समयसम्म
तिम्रो मनभित्र लुकेर बसिरहन
कसरी सकेको थियो मप्रतिको
कलुषित मनोविकार जस्तै मनोभावना ?
तीनछक परिरहेको छु– यतिबेला
वास्तविक चरित्रसँगै देखेर तिम्रो ताण्डव नृत्य !
त्यसपछि धिक्कारेको थिएँ– मैले आफैँलाई !
चिन्न सकेकै रहेनछु– अहिलेसम्म पनि तिमीलाई
र त पछुतो लागिरहेको छ– जिन्दगीमा पहिलोपटक !
साँच्चिकै बेकार लागिरहेको छ– यतिबेला
सिङ्गै एक दशकको ‘अर्थहीन’ सहयात्रा !
जिन्दगीमै पहिलोपटक
यसरी दुखिरहेको छ– मेरो मन
तिमीले गरेको बकम्फुसे कुराले !
जस्तो अनुभूति गरिरहेका हुन्छन्–
ज्यूँदा मान्छेहरूले
खाँदै–नखाएको विष एक्कासि लागेपछि
ठ्याक्कै त्यस्तै भएको छ– मलाई यतिबेला !
कमजोर धागोलाई जस्तैगरी
सजिलै चुँडाइदिएका थियौ– तिमीले
त्यतिबेला तिमीप्रतिको
मेरो अगाध आस्था, विश्वास
र, भरोसाको बलियो डोरीलाई !
झिनो आशाको
मसिनो त्यान्द्रोमा अल्झिएर
मागिरहेको पो रहेछु–
मैले आशीर्वाद अहिलेसम्म
जहाँ– विवेकको कुनै अभिलेख थिएन !
प्रिय दुश्मन !
विश्वास नलाग्ने अवस्था
भए तापनि अरू कसैलाई
तितो यथार्थ यही नै रहेछ !
