धुम्म आकाश (कविता)

सरिता गुरागाईं

 चिसो सिरेटो भित्रैसम्म आयो

बिस्तारै झ्याल खोलेँ

टाउको बाहिर निकालेर हेरेँ

आकाश धुम्म छ 

मजस्तै गुम्सिएको छ 

घुप्प फुलेको छ

रिसले हो कि 

मायाले नै हो कि धरतीको ?

बर्सनै लाग्यो थोपा थोपा गरी 

कहिले बरररर

कहिले सुस्तरी सुस्तरी 

तिम्रो माया पनि त त्यस्तै थियो 

तर, आज न बररररर 

न सुस्तरी सुस्तरी 

मलाई गाह्रो भयो

हतपत झ्याल बन्द गर्छु 

तिम्रो फोटो हेर्दै 

चिम्लन्छु दुवै आँखा

अनायास झर्छन् थोपा थोपा आँसु

रोकिँदै रोकिँदै 

फेरि पनि रोकिँदै रोकिँदै ।