सपनाले घाँसको भारी गोठमा बिसाइन् । हातमुख धोएर भान्सामा आइन् । भाँडा सबै जुठा थिए । भाडामा भात थिएन । भोकले आत्तिएकी सपनाले सासू आमालाई सोधिन्, ‘आमा मलाई भात छैन ?’
‘तेरो को नोकर छ यहाँ ? जा न तेरो बाउको घर, अब के कुरेर बसेकी यतिबेर ? कुन नाठो खोज्न गएकी थिइस् ?’ सासूआमाको जवाफ आयो ।
‘म कहाँ जानु भन्नु, हजुरले यसरी नभएको आरोप नलगाउनु बर्बरी झरेको आँखाको आँशु पुछिन् । भक्कानो छुटेको छ ।’ जुरुक्क उठेर बाहिर आएकी सासूआमालाई रोक्दै सपनाले भनिन् ।
मलाई बुहारी भनेर घरमा भित्र्याउँदा किन सोच्नु भएन । आज छोरा छैनन् भनेर मलाई अनेक आरोप लगाउन कसरी सक्नुहुन्छ ?
सपनाको जबाफ सुनेपछि सासूआमाले रिसाउँदै भनिन् ।
अब तेरो पोइ छैन माइत जा, दिदीका घरमा जा, जहाँ मन लाग्छ जा, मलाई केही नभन ।
मेरो गल्ती के छ ? सपनाले प्रश्न फ्याँकिन्
सासूआमा केही बोलिनन् । सोचिरहिन् ।
तेरो गल्ती भनेको त राम्री, तरुनी छेस्, विधवा बुहारीलाई म कसरी भनुँ । पापी नजर यहाँ घरभित्रै छन् ।
