आमाको माया (कविता)

टन्टलापुर घाममा टुक्र्याइरहन्छौ ढुङ्गा

बनाउँछौै पहाड जत्रै गिट्टीको थुप्रो

गिट्टीकै आकारमा उठ्ने गरी ठेला ।

डोकोको पिँधबाट झार्दै साउने झरी

बिताइदिन्छौ बर्सात बालुवा ओसारी–ओसारी ।

सहेर एक्लै पीडाको पहाड पठाउँछौ विदेश बाबालाई

काठका तख्ता, रडका मुट्ठा, सिमेन्टका बोरा बोक्नलाई ।

सँगै बस्ने चाहना र सपनालाई साँचेर

कटाउँछौ एक्लो रात सम्झँदै न्यानो अँगालो ।

पुस साँच्चै फासफुस बित्छ 

पत्तै हुन्न कति बेला 

गन्दा गन्दै इँटाका पाना, भर्दा भर्दै डोको

एकै सासमा बिताइदिन्छौ ती चिसा दिन ।

के थाहा, त्यो सधैँको नाङ्गो पैतालालाई

कति ठण्डा छन् ती दिनहरू?

इँटाका भारीले पेलेर निकालेको 

जिन्दगीको तातो तेलमा डुबुल्की मारेको छ माघ ।

साँच्चै मेरी आमा,

कहिल्यै फुर्सदिलो भेटेको छैन मैले तिमीलाई 

सधैँ असारको पन्ध्र हुन्छ तिमीलाई 

बालुवा, रड, सिमेन्ट अनि गिट्टी ।

सपनामा पनि सायद यही देख्दी हौ तिमी ।

अनि बनाउँदी हौ, 

जोडेर काठको तख्ता, कलात्मक झ्याल ढोका

बनाउँदी हौ सुन्दर गगनचुम्बी महल ।

तर, विपनामा कहिल्यै बनाइनौ 

जुन तारा छेकिने छानो,

झरी तर्काउने ओत, बर्सात छल्ने गारो ।