आफूभन्दा बलियाहरूले मिच्दा मिच्दा साँघुरिएर
बित्ताभर बाँकी रहेको छ
मेरो जीवनको राजमार्ग
म त्यही सानो र अप्ठ्यारो बाटोमा
नितान्त एक्लै, चुपचाप, ज्युँदो मुर्कट्टाझैँ
एकनाससित हिँडिरहेको छु
मेरी आमाले मेरा पाइताला र भुइँका बीच
जुन क्षण नाता जोडिदिएकि थिइन्
त्यही अहिले बिर्सिसकेको क्षणदेखि
आजसम्म पनि
म निरन्तर र अविश्रान्त यात्रामै छु ।
गन्तव्यको टुङ्गो नै नगरी
अरू कसैले तय गरिदिएको
यो लामो र पट्यारलाग्दो यात्रामा
प्रस्थान गर्नुअघि
मलाई आवश्यक तयारी गर्ने
कुनै अवसर दिइएको छैन
न दिइएको छ शस्त्र न त कुनै अस्त्र नै
न कवच, न त तीर–कमान नै,
मेरो जीवनको कुरुक्षेत्रमा मलाई लड्न
र जित्न सिकाउँने
कुनै वासुदेव पनि छैन मसँग
मैले त अर्जुन र श्रीकृष्ण दुवै
आफैँ नै भएर लड्नु परेको छ
मेरो पराजय पहिले नै निश्चित गरिएको
यो अधर्म–युद्ध
यस्तो अधर्मी लडाइँको औचित्यमाथि
प्रश्न उठाउने सुविधासम्म पनि छैन मसँग
यो यात्रा जारी राख्न म अभिशप्त छु
मेरो पहरेदारी गरिरहेको शिरमाथिको आकाश
छ विशाल र अत्यासलाग्दो
प्रतिपल टाढा भागिरहेको क्षितिज र
यात्रा–पथमा ढसमस्स बसेको
हताशाको गहु्रँगो, गतिहीन हावाबाट बँच्दै
दायाँ–बायाँ काँढेतारको बारझैँ उभिएका
एकै किसिमको मखुण्डो लगाएका
अगणित मानिसहरूको पङ्क्तिलाई छल्दै
म आजको युगको सिसिफस
कहिल्यै नपुगिने लक्ष्यमा पुगिछोड्ने
मृगतृष्णाको पछि दगुरिरहेको छु
आफ्नो मृत्युको घडीमा पुगेर पनि
अधुरै रहने यात्रा जारी राखिरहेको छु ।
