लन्डनमा हिउँको खेल (कविता)

मुकुन्द पोखरेल

दूध सौन्दर्यको हिउँ सिमल 

भुवाको लयमा रमाउँदै आयो ।

राजधानीका अङ्गरक्षक जस्तै

फुलचोकी, चन्द्रागिरि

अनि शिवपुरी हुन्

भन्दै हिमवान्को उपहार

घुम्टो ओढाउँदै आयो । 

यस्ता उपहारबाट तीसँगै

नगरकोट र लाँकुरी भन्ज्याङ जस्ता 

भाइ पनि निमग्न भए ।

यस्तो अवसर छोप्दै युवकयुवती

हिउँसँग खेल्न, घुम्टो खोल्दै पुगे

ती सुन्दर शिखर चुम्न ।

यसै क्षण मलाई केही संवत्सर

अतीतको सम्झना उर्लंदै आयो

हिउँ ओर्लिएको बिहानी त्यो

म, थिएँ यात्री–लन्डन नगरीको

साबेल सडकको सङ्गीतमा–

हिउँ उठ्दै थियो ।

कफीको स्वादमा नगरवासी

कारलाई तातोपानीको स्नान गराउँदै

मान्छेलाई भेन्टिलेटर झैँ तातैपानी

पियाउँदै थिए, धुकधुकी चलाउन ।

त्यस्ता हिउँ खेलका साक्षी यी मेरा 

आँखा बस्दा आश्चर्य मात्र लागेन

हर्षविभोर पनि भएँ, म ।