शून्य

न देह मेरो न त हुन्छ देही 

मुहारको  दर्पण हैन  केही 

शरीर हाँक्ने सरकार छैन 

मेरै मलाई अधिकार छैन ।

भाषा बटारी कवि हुन्न कोही

झुल्केर मात्रै रवि हुन्न कोही 

न वास मेरो न कपास मेरो 

चम्काइमा छैन प्रकाश मेरो ।

आफू नचिन्ने दुनियाँ नचिन्ने 

दौडेर मात्रै कसरी उछिन्ने 

मैले बुझेको न बुझाइ मेरो 

म अग्लिएको न उचाइ मेरो ।

पृथ्वी लगाए पनि लाख फेरो 

न शेष मेरो न विशेष मेरो 

म हेर्छु मेरो प्रतिविम्ब साथी 

धुलो खरानी करले समाती ।

खुम्च्यो सिमानासरि देह–आयु

सँगै भई दूर छ पञ्चवायु 

मेरै भनूँ खै कसरी कटेरो

म उभ्भिएको न त भूमि मेरो ।

न आज मेरो न  भविष्य मेरो 

मान्छे म नै हो न मनुष्य मेरो 

कहाँ छ खै इन्द्रियको निजìव 

बैरी बनेको छ कि पञ्चतìव ।

मोती धुलाको कण झैँ मलाई 

के काम एकैछिन झल्मलाई 

पदार्थले हीन म एक पात्र

म शून्यताको अवतार मात्र ।

अज्ञान वा ज्ञान फुकेन पोयो 

कि रज्जु हो यो कि त सर्प हो यो 

कहाँ छ होला सुखको पँधेरो

हाँसूँ भने होइन ओठ मेरो ।

पाक्दै नपाकीकन छ्ड्किए झैँ

हावा भरी बेलुन पड्किए झैँ

सकिन्छु त्यस्तैसँग एकपालि

आकाश जस्तै म हुँ नित्य खाली ।