कैयौँ गीतहरू
रगतको मसीले लेखिए रणमैदानमा
गाइए बन्दुकको सङ्गीतसँगै,
कति गीतहरू
सपाट कलमले लेखिए
लुटेर निरीहको आँसु/पसिनाको मसी
गाइए दरबारका पटाङ्गिनीमा ।
लेख्न त लेखिए कैयौँ गीतहरू– क्रान्तिका
गाउन त गाइए थुप्रै गीतहरू– शान्तिका
अफसोस !
न क्रान्ति कहिल्यै समाप्त भएको छ
न शान्ति कहिल्यै पूर्ण भएको छ
धर्तीमा रगतको खोला सुकेको छैन
दुखेको मान्छेको आँसु रुकेको छैन ।
कति गाउनु
अन्त्यहीन भ्रान्तिका गीतहरू !
रच्नु छ अब त्यस्तो सङ्गीत
जसको एकै मुच्र्छनाले
जगमगाओस् सारा सृष्टिको तेज
बौरेर नाचोस् मानवता धर्तीमा
अफसोस !
समयले अझै भेटिरहेको छैन
त्यस्तो युगीन गीत
समानताको लय, न्यायको सुर ।
गाउनु छ एउटा त्यस्तो गीत
जसको सुरतालमा मुग्ध भएर
युद्धमैदानको सिपाहीले पनि
हठात् भुइँमा फालोस् हातको बन्दुक
र, बोकोस् शान्तिको झण्डा
जुन गीत सुनेरै
कुनै पागल प्रेमीले
तेजाबको सिसी र छुरीको सट्टा
खल्तीबाट झिकोस्– रातो गुलाफ !
त्यो गीतको/सङ्गीतको झङ्कारमा
जागोस् मान्छेभित्रको सुषुप्त बुद्ध
फुटोस हृदयमा करुणाको मूल
पल्लवित होस्–
सीमारेखाविहीन धर्तीको साझा बगैँचामा
विश्व–बन्धुत्वको पवित्र भावना
र, यो युगका प्रत्येक खलनायक
क्षणभरमै अवतरित होऊन्– नायकमा ।
ओ, एकाइसौँ शताब्दीका मान्छेहरू !
आऊ
लेखाैँ नयाँ कालजयी गीत
गाऔँ त्यस्तो युगीन गीत !
