साँझ पर्छ
रात छिप्पिन्छ
मिर्मिरे हुन्छ
बिहान झुल्किन्छ
मध्याह्न हुन्छ
दिन ढल्किन्छ
सँगसँगै
समयको सिमाविहीन यात्राको
यात्री बन्छ मृत्यु ।
लानेले भन्दैन
जानेलाई थाहा हुँदैन
महिला, पुरुष वा अन्य
बालक, वयस्क वा वृद्ध
मौसम फेरिन्छ
ऋतु बदलिन्छ
समय चलिरहन्छ
मृत्युले जीवनको रङ हेर्दैन ।
मृत्यु
असहज छ
अज्ञात छ
अपराजित छ
मान्छे बन्दी छ मृत्युको कारागारमा
मृत्यु घुमिरहन्छ मान्छेको संसारमा
मृत्युले जीवनको तरङ्ग बुझ्दैन ।
एउटै हाँगामा फुल्दैनन् फूल
एउटै लयमा गाउँदैनन् चरा
एउटै धारमा बग्दैनन् खोला
एउटै छालमा उर्लिंदैनन् नदी
विसङ्गत छ दुनियाँ मृत्यु जस्तै
वसन्त चाहिँदैन जवानी फुल्न
समय चाहिँदैन जीवन ढल्न
अजम्बरी छ मृत्यु ।
मृत्युले नटेकेको माटो छैन
मृत्यु नहिँडेको बाटो हुँदैन
मृत्यु
शाश्वत छ
जीवन्त छ
सदाबहार छ
जन्मले शङ्खघोष गर्छ मृत्युको
सम्झनभन्दा बिर्सन गाह्रो
बाँच्नभन्दा मर्न अप्ठ्यारो
मृत्युको मन हुँदैन
मृत्युलाई पीडाबोधले छुुँदैन ।
जीवन स्थायी भए
मान्छे शक्तिशाली हुने थिएन
जीवनमा मृत्यु नभए
मान्छेको अस्तित्व यस्तो हुने थिएन
तैपनि मान्छे
मृत्यु कल्पेर दुखिरहन्छ मुटुमा
मृत्यु पर्खेर छचल्किरहन्छ आँखामा
मृत्यु, दृष्टिभ्रमबाट विचलित हुँदैन ।
मृत्यु
एक हातले मान्छेको शिर छुन्छ
अर्को हातले युद्धको तीर छोड्छ ।
युद्धको व्यथा गाउँदै
आधा व्रmान्ति बाँच्छ
जीवनको कथा सुनाउँदै
आधा शान्ति बाँच्छ
मृत्यु
अधिनायक छ
कष्टदायक छ
निर्णायक छ
मृत्युलाई यथार्थबोधले छुँदैन
मृत्युबाहेक मृत्युको विकल्प हुँदैन ।
