बुढ्यौलीको गुनासो !

औँसी–रातसमान पो हुन गयो बुढो अँध्यारो वय ।

बढ्दैछन् अवहेलना घरघरै भन्दैन कोही जय !!

तन्नेरीपन चन्द्ररात उजिलो उत्साह औ हार हो ।

यो बुूढोपन पुुत्रपौत्र गणको निन्दा तिरस्कार हो ।।

लाग्छन् रोग अनेक वृद्ध वयमा, सन्तानको भार भै ।

ज्युँदो लास बनेर बाँच्न नपरोस्, बेकामको झार भै ।।

आम्दानी पनि छैन सम्पत्ति कुनै, आर्जेर राख्नै सकेँ ।

माग्ने हात फिँजाउँदै अवनिमा,  वाक्बाँण धेरै खपेँ ।।

आफ्नै थातथलो र सन्तति सबै टाढा बिराना बने ।

नाता इष्ट र मित्रका हृदयमा आत्मीयता वैलिए ।।

बुढो जीवन जेल बन्दछ घरै, हप्काउने छन् बढी ।

खोक्दा नातिपनाति डिस्टब भयो भन्दै उठाए छडी ।।

केके औषधि खानुु पर्छ दिउँसो सन्ध्या तथा प्रातमा ।

बिर्सी गड्बड हुन्छ सोधुुँ त भने छैनन् कुनै साथमा ।।

गन्धा छन् कपडा शरीर र जुुँघा दाह्री  बढे कुुन्तल । 

भन्छन् फुुर्सद छैन भोलि गरुँला, आउन्न पालो पल ।।

औँला झम्झम गर्छ कम्मर दुुःखी पोल्दैछ पाता अहो !

जङ्घा कर्कर खान्छ हिँड्न नसकी  यो जिन्दगी भोर भो !! 

एक्लो जीवन बाँच्न सङ्कट भयो, हे कृष्ण हे माधव !

 हे प्यारा हरि दुुःख झट्ट हरिद्यौ, गर्दैछु तिम्रो जय ! !