कोखका घाउहरू चटक्कै भुलेर
सुदूर भविष्यसम्म
उज्यालो खोज्दै
मनको दियो हृदयभरि बालेर
हिँडिरहिछिन् आमा
जिन्दगीका कन्दराहरूमा ।
टाँसेर छातीमा
चुसाएर छाती
स्नेहको न्यानो भुवाले
छपक्कै छोपेर मुटुको टुक्रालाई
जिन्दगीको गीत गाउँछिन् आमा ।
काखमा खेलेका यादहरू उस्तै छन्
पिठ्युँमा टेकेका डामहरू उस्तै छन्
लोरी गाउँदादेखि कोक्रोमा झुल्दासम्म
सन्तानको सुवर्ण अनुहारमा
जिन्दगीको पृथ्वी सजाउँछिन् आमा ।
आमा, आमाजस्तै भएर मात्रै
आमा भएकी हुन्
ईश्वरी हुन्
स्पन्दन हुन्
पालुवा दिइरहने रुखजस्तै
उब्जाउ गरिरहने माटोजस्तै
सन्तानको खुसीका लागि
बलिदान हुन तयार छिन् आमा ।
आमाको त्यो प्रिय ममता र हार्दिकता
जब बिर्सिदिन्छन् आफ्नै सन्तान
आमालाई वृद्धाश्रम पु¥याएर जब
मनाउँछन् मातृ दिवस
तैपनि अँध्यारोमा गुम्सिएर
प्रिय आमा मागिरहेकी हुन्छिन्
सन्तानका लागि सुख
सन्तानले दिएको पीडाको पर्वाह नगरी
उनी गरिरहेकी हुन्छिन्
सन्तानको दीर्घायुको कामना ।
