समृद्धिका लागि प्रविधिमैत्री कृषि

नेपाल विषम प्रकारको हावापानी भएको मुलुक हो । सानो मुलुक भए पनि विविध प्रकारको हावापानी भएको हुनाले सम्भावनाका हिसाबले कृषिमा नेपाल धनी मुलुक मानिन्छ । उचित प्रकारको हावापानी भएको हिसाबले यहाँ कृषि व्यवसायको प्रचुर सम्भावना रहेको छ । तराईको फाँटहरूमा धान, मकै, गहुँलगायत उखु, केरा खेती फस्टाउन सक्ने सम्भावना छ । तराईमा मलिलो भूमि र खेतीयोग्य हावापानी भएको हुनाले प्रशस्त मुनाफा गर्ने प्रकारका अन्नबाली लगाउन सकिन्छ । सिँचाइलाई कम लागतमा खेतका गरागरामा पु¥याउन सकिन्छ । पहाडी तथा तराई क्षेत्रमा ठुला तथा सम्भावना बोकेका नदीका कारण कृषिलाई सिञ्चित गर्न र विद्युतीय माध्यमबाट खेती गर्न सकिने सम्भावना छ । त्यसै गरी हिमाली क्षेत्रमा जडीबुटीको उत्पादनले देशको आर्थिक स्तर सहजै माथि उस्कने अड्कल नभएका होइनन् । मुलुकको दिगो आर्थिक विकासका साथै मजबुत ग्रामीण अर्थतन्त्रलाई उपलब्धिमूलक बनाउन सकियो भने देशको गरिबी निवारणमा टेवा पु¥याउन गाह्रो छैन । 

कुनै समयमा विश्व बजारमा अत्यधिक बलिया र आर्थिक उपार्जनको रूपमा मानिएका आर्थिक क्षेत्रसमेत समयक्रमसँगै धराशायी बन्दै गएको औद्योगिक पृष्ठभूमिमा कृषि यस्तो क्षेत्र हो, जो जीवन रहेसम्म रहन्छ । अर्थात् जबसम्म कृषि छ, तबसम्म जीवन रहन्छ । उचित प्रविधिको प्रयोग गर्न सकियो भने कृषिले औद्योगिकलाई मात खुवाउन सक्छ । जसको उदाहरणको रूपमा हाम्रै छिमेकी देश भारतको पञ्जाब प्रान्त र काश्मिरलगायत क्षेत्रले कृषिमा गरेका विकासलाई लिन सकिन्छ । त्यस्तै कृषि विकासको गतिमा उल्लेख्य फड्को मारेका चीन, कोरिया, नजिकको छिमेकी बङ्गलादेश जस्ता देशलाई हेर्ने हो भने उनीहरू आधुनिक प्रविधिको प्रयोगमा बढी जोड दिने गरेका छन् । यसबाट पाठ सिकेर नेपालले पनि बेलैमा कृषिमा लगानी बढाउन सक्नु पर्छ ।

सरकारले नेपालले कृषिमा फड्को मार्न सक्ने बताइरहँदा अन्ततोगत्वा देशले कृषि उत्पादनमा नयाँ विधि प्रणालीका साथ अघि बढ्नुको विकल्प नहुन सक्छ । कृषि र किसानलाई प्रोत्साहन र सुरक्षा ग्यारेन्टीको प्रबन्ध मिलाउन सके मात्र कृषि व्यवसायले गति लिन सक्छ तर वर्तमानमा हाम्रो कृषि क्षेत्रमा देखिएको भोगिरहेका प्रमुख समस्या भनेकै बजारसम्मको पहुँच हो । किसानको बजारसम्म पहुँच र प्रभाव पुग्न सकेको छैन । साथै उत्पादन गरिएको वस्तुको भण्डारणमा उचित व्यवस्थासमेत नहुने भएकाले किसान सस्तो मोलमा आफ्ना उत्पादन बेच्न बाध्य हुने गरेको तथ्य हामीसामु छर्लङ्ङ छ । धुर्त बिचौलियाको शोषणमा किसान परेका छन् । गरिब किसानको भण्डारको अभावको फाइदा उनीहरूले उठाइरहेका छन् । किसान आफ्ना उत्पादनहरू मेहनतको मोलसमेत नउठ्ने मूल्यमा बेच्न बाध्य भइरहेका हुन्छन् तर बिचौलिया रातारात मालामाल भइरहेका हुन्छन् । यस्तो बेथितिको अन्त्य नभएसम्म कृषकको उत्थान, प्रगति, गरिबी निवारण र कृषिमा निर्भरताका हाम्रो दिवा सपनासिवाय अरू हुन सक्दैन । यस्तो प्रवृत्तिले साना किसानको साथसाथै आमउपभोक्तासमेत मूल्यवृद्धिको चपेटामा पर्न बाध्य छन् । जसका लागि राज्यले किसानको उत्पादनमा सुरक्षा र लगानीमा ग्यारेन्टीको भावना विकास गर्न सक्नु पर्छ । 

नेपालमा कृषि क्षेत्रमा माथि उकास्न आधुनिक किसिमको प्रविधि भित्र्याउन मात्र सकियो भने पनि हामी आर्थिक समृद्धितिर अघि बढ्छौँ । जसका कारण देशको अर्थतन्त्र उकालो लाग्नेमा दुबिधा छैन । देशको झन्डै ६१ प्रतिशत भन्दा बढी जनसङ्ख्या संलग्न रहेको कृषि पेसा अर्थात् खाद्य प्रणालीसँग प्रत्यक्ष जोडिएको विषयमा हालसम्म कुनै ठोस ऐन नीतिका साथ अगाडि नबढ्नु र आयातमा निर्भर रही आफ्ना वास्तविक समस्याको पुनर्विचार नगरिनु उचित होइन ।

कृषि पेसालाई हरेक नेपालीको आशाको केन्द्रको रूपमा लिँदै आए पनि यसले आशातीत प्रतिफल दिन नसक्नुको पछाडि धेरै कारण रहेका छन् । कृषिप्रधान देश भए पनि कृषि व्यवसायलाई उचित अवसर र मूल्याङ्कन नगरिनु यसको प्रमुख समस्या हो । अझै पनि कृषिलाई केवल कागजी नीति नियममा सीमित राख्ने परिपाटी छ । कृषि पेसालाई हालसम्म सम्मानित पेसा बनाउन सकिएको छैन । हामी नेपालीलाई विदेशीको गुलामी गर्न मञ्जुर छ तर स्वदेशमै बसी कृषिकर्म गर्न स्वीकार्य छैन । विदेशमा पसिना बगाउन तयार हामी नेपालमै कृषि व्यवसाय गर्न इज्जत र प्रतिष्ठा गुमेको महसुस गर्दछौँ । कृषि पेसालाई प्राथमिकता नदिनु, कृषि कर्मलाई सम्मान नगरिनु नै हाम्रो प्रमुख दोष हो । त्यसै गरी हाम्रो कृषिका लागि प्राकृतिक वातावरण जति नै राम्रो स्तरीय भए पनि पूर्वाधारको कमीले कृषिको विकास हुन नसकेको तथ्य यथार्थ हो ।

हाम्रो देशको कृषि व्यवसाय हालसम्म पनि मौसमी खेतीमा भर परिरहेको अवस्था छ । समय सुहाउँदो विकासमा हामी लम्कन सकेको छैनौँ । कृषिमा आधुनिकीकरण गरी उत्पादन बढाउन सकिन्छ । हामी अझै परम्परागत कृषि कर्ममा नै छौँ । जसले उच्चतम उत्पादन दिन सक्दैन र लागत पनि बढी लाग्छ । हाम्रो देशको कृषि प्रणाली, जति नै ठुला गफ गरे पनि निर्वाहमुखीबाट माथि उठ्न सकेको देखिँदैन । अझ हरेक कुरामा विदेशीको भर पर्नुपर्ने बाध्यता छ । जसको समाधानतिर हामी जानेर वा नजानेर लम्कन सकेका  छैनौँ । नेपाली मात्रको तरकारी गुन्द्रुकमा पनि हामी आत्मनिर्भर हुन नसकेको अवस्था छ । गुन्द्रुक पनि हामी छिमेकी राष्ट्र चीनबाट आयात गर्छौं ।

किसानलाई कृषि औजार, उपकरण, बिउबीजन, मलखाद खरिददेखि लिएर युवा लक्ष्यित कार्यक्रम अन्तर्गत विभिन्न व्यवसाय सञ्चालन र प्रवर्धनका लागि रकम प्रदान गरेर कृषिलाई आत्मनिर्भर बनाउन सक्नु पर्छ । उचित मात्रा नमिलाइ प्रयोग भएको रासायनिक मलको कारणले माटोको खस्किँदो गुणस्तर, बदलिँदो मौसमचक्र, घट्दो खेतीयोग्य जमिन, भएको जमिन पनि घडेरी प्लटिङको कारणले अनुत्पादक हुन पुगेको तितो यथार्थ हाम्रोसामु छर्लङ्ङ छ । खेतीयोग्य जमिन दिन प्रतिदिन मासिँदै जानुले समस्या सिर्जना गरेको पाइन्छ । 

‘ग्लोबल वार्मिङ’ जस्ता कारणबाट यही स्थितिको उत्पादकत्व वृद्धि पनि ठुलो चुनौतीको रूपमा रहने सम्भावना बढ्दो छ । यी र यस्ता प्रकारका समस्यालाई राज्य स्तरबाट ध्यान दिनु अनिवार्य छ । 

यसर्थ नेपालको हावापानी सुहाउँदो कृषि व्यवसायको थालनी गर्नुपर्ने, किसानलाई आवश्यक तालिम, सहुलियतपूर्ण ऋण र उत्प्रेरणा पुग्नेखालको कार्यव्रmम दिन सक्नुपर्ने आजको आवश्यकता हो । उत्पादित वस्तुको उचित मूल्य समायोजन गरी राष्ट्रिय रूपमा बिक्रीवितरण र अन्तर्राष्ट्रिय स्तरसम्मको उत्पादनमा जोड दिँदै कृषि व्यवसायीलाई प्रोत्साहन, क्षतिपूर्तिको व्यवस्थामा सरकारले ध्यान दिने हो भने नेपालको भाबी कृषि नीति र व्यवसायीले उपलब्धि हासिल गर्न सक्छन् । जसले हावापानी र भूगोल सुहाउँदो दिगो तथा भरपर्दो आम्दानी दिन सक्छ । प्रकृतिले दिएको भौगोलिक बनावट र हावापानीको कारण नेपाल व्यावसायिक कृषिका लागि छनोट क्षेत्रको रूपमा पर्छ । यसलाई मध्यनजर गर्दै केन्द्र सरकार तथा स्थानीय सरकारले उचित प्रबन्ध मिलाएर लैजान सके जसले देशमा दिगो विकासको ढोका खोल्न सक्छ ।

नेपालको वर्तमानमा देखिएको आर्थिक सङ्कट टार्न पर्यटन र ऊर्जाको पनि त्यत्तिकै भूमिका छ । जसरी पप्लिक, प्राइभेट पार्टनरसिप भनेर तीनखम्बे अर्थनीति लिइएको थियो त्यसरी नै कृषि, पर्यटन र ऊर्जा विकासमार्फत देशले समृद्धि ल्याउन सकिन्छ ।

 देश विकास र समृद्धिको पहिलो सर्तको रूपमा कृषि, पर्यटन र ऊर्जाको प्रस्ट कार्ययोजनाको मार्गचित्र बनाउनु पर्छ । यो यो गरेमा देशमा समृद्धि ल्याउन सकिन्छ भन्ने एउटा स्पष्ट मार्गचित्र बनाऔँ अनि त्यसलाई राजनीतिक तहमा बहस चलाऔँ र त्यसको कार्यान्वयनका लागि राष्ट्रिय एकता कायम गर्दै अघि बढौँ । यसैबाट आजको खस्कँदो अर्थ व्यवस्थालाई सुधार्न सकिन्छ । अब धेरै ठुला कल्पनाशीलतातिर नलागौँ । आफ्नै स्रोतसाधनबाट परिचालन गर्न सकिने उद्योगबाट दिगो विकासको आधार तयार गर्न सकिन्छ ।