अनुप्रस्थ थापा
कक्षाः ७
भ्याली भ्यु, बानेश्वर
एउटा संयम नामको केटा थियो । उनी सधैँ मोबाइलमा खेल्थ्यो । फोटो क्लिक गर्थे, भिडियो खिच्थ्यो र खेल खेल्थ्यो । उनलाई फोनको लत लागेको थियो । बाबुआमाले उनलाई रोक्न सकेनन् । त्यसपछि उनले युट्युब च्यानल बनाए । उनी गेमिङ भिडियो र प्रतिक्रिया भिडियोहरू पोस्ट गर्थे । उसको फोनमा धेरै कुरा थियो, अनि विस्तारै उनको ग्यालरी भरियो ।
फोनमा ठाउँ नहुँदा उनी चिन्तित भए । उनको फोन ह्याङ हुन थाल्यो । उ चिन्तित हुनु थाल्यो । उनले आफ्ना अभिभावकलाई नयाँ फोन लिन अनुरोध गरे तर उनका आमाबुवाले मानेनन् किनभने उसको लत लागेको कुरा उनका आमाबुवालाई थाहा थियो । उसले आफ्नो फोनको कुरा गरिरह्यो। उसले रिस गुमाउन थाल्यो किनभने उसको लत लागेको कुरा उनका आमाबुवालाई थाहा थियो । ऊ छट्पटिन थाल्यो । कहिलेकाहीँ राति रुन्थ्यो र दुःखी हुन्थ्यो ।
विस्तारै, फोनबिना उसले समय बिताउने वैकल्पिक उपाय खोज्न थाल्यो । उसले किताबहरू पढ्न, कथा लेख्ने र बाहिरी खेल खेल्न थाल्यो । उनको फोन बिर्सेको देखेर उनका अभिभावक खुसी भए । एक दिन उसले सोच्यो कि उसलाई गेम खेल्नका लागि फोन चाहिँदैन । उसको फोनमार्फत तस्बिरहरू क्लिक गर्ने बानी छुटेको थियो । उसले आफ्नो स्केच बुक निकाल्यो अनि आफूलाई मन परेको फोटो बनाउन थाल्यो ।
एक दिन उसले आफ्नो बुवाले फोनमा पर्याप्त ठाउँ नभएको र ग्यालरी भरिएको गुनासो गरेको सुने । उसले बुवालाई सोध्यो, “बाबा के भयो ?” बाबाले जवाफ दिनुभयो, “छोरा, मेरो ग्यालेरी भरिएको छ ।” “होइन बाबा तपाईको ग्यालेरी भरिएको छैन । वास्तवमा, हाम्रो ग्यालरी कहिल्यै भरिँदैन बाबा ।” बुवा छक्क पर्नुभयो । बुवाले सोध्नुभयो, “कसरी ?”
संयमले जवाफ दिए, “हो, त बुवा ! तपाईंको आँखा छ । तपाईंको आँखामा सबै कुरामा फिट हुन सक्छ – चाहे यो सम्पूर्ण ब्रह्माण्ड किन नहोस् तर हजुरले एउटै फोन हेर्दा हेर्दा आँखा थाकेका छन् । त्यसैले बाबा हामीले सारा संसार घुम्न जान्नुपर्छ । जब हामी चिजहरू देख्छौँ हाम्रो आँखाले फोटो क्लिक गर्दछ र हाम्रो दिमागले यसलाई भण्डारण गर्छ ।त्यसैले बाबा हाम्रो ग्यालरी कहिले भरिँदैन ।
संयमको कुरा सुनेर बुवा एकदमै खुसी हुनुभयो र उसलाई अँगालो हालेर चुम्बन गर्नुभयो ।
