प्रिय दुश्मन (कविता)

मिलन समीर 

अचानक हराएर आफ्नो होश

भक्कानिँदै डाँको छोडेर रोएको

त्यतिकै हुँदै होइन–अरूको अगाडि !

यति धेरै लामो समयसम्म

तिम्रो मनभित्र लुकेर बसिरहन

कसरी सकेको थियो मप्रतिको

कलुषित मनोविकार जस्तै मनोभावना ?

तीनछक परिरहेको छु– यतिबेला

वास्तविक चरित्रसँगै देखेर तिम्रो ताण्डव नृत्य !

त्यसपछि धिक्कारेको थिएँ– मैले आफैँलाई !

चिन्न सकेकै रहेनछु– अहिलेसम्म पनि तिमीलाई

र त पछुतो लागिरहेको छ– जिन्दगीमा पहिलोपटक !

साँच्चिकै बेकार लागिरहेको छ– यतिबेला

सिङ्गै एक दशकको ‘अर्थहीन’ सहयात्रा !

जिन्दगीमै पहिलोपटक

यसरी दुखिरहेको छ– मेरो मन

तिमीले गरेको बकम्फुसे कुराले !

जस्तो अनुभूति गरिरहेका हुन्छन्–

ज्यूँदा मान्छेहरूले

खाँदै–नखाएको विष एक्कासि लागेपछि

ठ्याक्कै त्यस्तै भएको छ– मलाई यतिबेला !

कमजोर धागोलाई जस्तैगरी

सजिलै चुँडाइदिएका थियौ– तिमीले

त्यतिबेला तिमीप्रतिको

मेरो अगाध आस्था, विश्वास 

र, भरोसाको बलियो डोरीलाई !

झिनो आशाको 

मसिनो त्यान्द्रोमा अल्झिएर

मागिरहेको पो रहेछु–

मैले आशीर्वाद अहिलेसम्म

जहाँ– विवेकको कुनै अभिलेख थिएन !

प्रिय दुश्मन !

विश्वास नलाग्ने अवस्था

भए तापनि अरू कसैलाई

तितो यथार्थ यही नै रहेछ !