१
समाजभित्र चित्र छन् अपूर्व देख्न पाइने
निसर्गको विचित्रता अनन्त लेख्न पाइने !
छ जीवभित्र अस्मिता अनन्य भाव सिर्जिने
र जीवको स्वतन्त्रता सदावहार झैँ हुने !
२
‘अदम्य चाहना अहो दबाउँदै हिँडुँ किन ?
दबेर हिँड्न सक्छ के मभित्रको दरो मन ?
स्वतन्त्रता छ बाहिरी, छ भित्र खै खुलापन ?
युगीन दास झैँ कहाँ भजूँ परावलम्बन !
३
कला त पुज्न खोज्दछौ गरी निकृष्ट नाटक
पुजिन्छ खै कला कहाँ गरेर बन्द फाटक !
खुला कला, खुला गला, व्रिmयाकलाप होस् खुला
अपारदर्शिता रची नगर्नु रे कुरा ठुला !
४
नचाउँदै म नेत्रले तरङ्ग सिर्जना गरूँ
छचल्किँदै बगाउने सलल्ल भावना भरूँ
बसेर चल्मलाउँदा उठाइदिन्छु कम्पन
तरङ्ग चल्छ देहमा चली सयौँ प्रकम्पन !
५
बटारिएर उफ्रिने तरङ्गपूर्ण चालको
समुद्रमा मडारिँदै छचल्किने छ छाल जो
गतिप्रवाह रोकिने उपाय गर्न सक्छ को ?
प्रवाहशील प्रेमको प्रपात रोक्न सक्छ को ?
६
निखार्न खोज्छु जोसिँदै मभित्रको खरोपन
तिखार्न खोज्छु रौसिँदै मनुष्यको दरोपन
दरो–खरो, हराभरा गरी समस्त जीवनी
जलाउँदैछु जोसको प्रकाशपुञ्ज रोशनी !’
७
सदा हकार्न तम्सिने अभूतपूर्त अङ्गना
समाजमा सुनाउँछिन् रहस्यपूर्ण चाहना
सुनेर भावना नयाँ तरङ्ग उठ्छ बेसरी
रहस्यपूर्ण रागको निदान हुन्छ के गरी ?
८
‘म पान गर्छु नेत्रले मनुष्यभित्रको रस
उठान हुन्छ गाउँदै उमङ्ग–गीत ‘कोरस’
कहाँ कताकता हुने सुषुप्त गुप्त भावना
मुहारमा छचल्किँदै उदाङ्ग हुन्छ चाहना
९
म चित्र खिच्छु चित्तले नचल्मलाउने तन
म पढ्न सक्छु भावना सधैँ छचल्किने मन !
सुरम्य चित्र खिच्नमा अकार्थ रोक्न सक्छ को ?
विलुप्त भाव पढ्न नै तुरुन्त छेक्न सक्छ को ?’
१०
धरी प्रचण्ड एषणा, गरी विचित्र घोषणा
अनन्य नागिनी बनी उनी उठाउँछिन् फणा !
स्वरूप भिन्न दृश्यको भएर आज दर्शन
मडारिएर चित्त यो छचल्किँदो छ यौवन !
