घाँस खाने मान्छे

मेरो अन्तस्करणमा पशुवत् लक्षण थिए, 

म घाँस खान लालायित भएँ ।

घाँसको स्वाद कस्तो हुन्छ मलाई थाहा थिएन तर म त्यो राक्षसजस्तो 

गोठालोको हातमा हल्लिरहेको एक मुठी घाँस देखेर मनको दाम्लो 

छिनाल्दै त्यतातिर बेतोडले दौडिएँ ।

सायद म अघिल्लो जन्ममा कुनै राजाको घोडा थिएँ जसको एक मात्र 

ध्यान युद्ध गर्नु मात्र थियो । तर लडाइँको मैदानमा भोकको के 

महìव, त्यसमाथि मुखमा पसेर जिब्रो थिच्ने टर्रो फलाम ? 

युद्धसर्दारलाई पिठ्युँमा बोकिरहनु, म अभागी घोडाको एक मात्र नियति 

हो । चर्को भोकको तोडमा फलामको स्वाद लिँदै कुदिरहनु, दासताको 

वरदान हो । 

वा :

झन् अघिल्लोको अघिल्लो जन्ममा म कुनै धोबीको गरिब गधा थिएँ, 

मरीमरी बोझ बोक्ने तर पेटभरि घाँस खान नपाउने । 

होइन, होइन, म मालिकद्वारा परित्यक्त भोको खच्चड थिएँ जो सधैँ 

घाँस खान पाउने सपनामा बाँचिरहेको हुन्छ ।

अहिले पनि म दाम्लोभित्रको पशु हुँ । मेरो आत्मा बन्धकीमा छ । 

मैले नै आफूलाई त्यो क्रूर गोठालोकहाँ बन्धकी राखेको हुँ । 

म झोले हुँ– मालिकहरूको सेवार्थ सधैँ खटिइरहने ।

म दास हुँ– व्यभिचारी शासकहरूको जय गान गर्ने । 

म अन्तस्करणभित्र एक लुब्ध प्रेतात्मा हुँ । 

वा :

म त्यो थारो गाई हुँ जो गर्भ तुहिएपछि खोला किनारमा गाडिएको 

आफ्नो मृत शिशुको गन्ध सुँध्न पागलझैँ भौँतारिइरहन्छ ।

वा :

म महाकविले चाहेर पनि हुन नसकेको भेडा हुँ

(प्रभुजी मलाई भेडो बनाइदेऊ !) 

मेरो अन्तस्करणमा पशुवत् लक्षण छन् ।

म घाँस खान लालायित छु ।