• १६ चैत २०८०, शुक्रबार

धुवाँको शरीर

blog

जलिरहेको चितामाथिको आकाशमा

सकी नसकी उडिरहेको कालो र बाक्लो 

धुवाँहरूले निर्मित शरीरको 

सक्कली आयतन नाप्न

घाटको छेउमा

टोलाइरहेछन् मेरा आँखाहरू ।


एकैछिन् अघिसम्म 

लासै भए पनि मान्छेरूपी 

आवरणमा लमतन्न त्यो शरीर

भर्खरै...

धुवाँका हजारौँ शरीर भएर

मलामीलाई देखाइरहेछ 

आफ्नो नयाँ आकृति 

रुवाइरहेछ धूमिल मान्छेका

प्रिय आफन्तहरू । 


हेर्दै नसुहाउने

बेनामे, बेछन्दे

प्रलयकारी मुस्लोको

त्यो उड्दै गरेको

अस्थिर शरीरका अङ्गहरूमा

म नियाल्न खोज्दैछु 

त्यसका केही स्थिर अस्तुहरू । 


हेर्नुस् त,

हिजोसम्म संसार देख्ने 

ती तेजिला आँखा

संसारले देख्ने उसका सुन्दर अनुहार

गन्ध र सुगन्ध टिप्ने उसको नाक

आवाजहरूलाई पहिचान गर्न सक्ने 

शक्तिशाली तिनै कानहरूलाई

आगोका ज्वालाहरूले

क्षणभरमै सर्लक्कै निलिसकेको छ ।  

के तपाईं भन्न सक्नुहुन्छ ?

जन्मिँदैदेखि उसका अभिभावकले

चाल पाउने गरेको उसको तौल वा उचाइ ?

हुर्कंदै गर्दाको जवानीको जोस ?

उसका कर्मशील समयका जीवनहरू ?

बुढ्यौली अनुभवका असीमित भारीहरू ?

ती सबै सबैलाई

काला कणहरूमा विलय गराएर 

प्रलयकारी मुस्लो बनेर उडिरहेको यो धुवाँको 

तौल कति होला ?


मेरा आँखाका 

परेली नथाक्दै

चिताबाट हुर्हुर्ती निस्किएको

त्यो कालो छाया र लस्करहरूको गन्ती नहुँदै

यतै कतै हावामा 

स्वात्तै हराइसकेछ

त्यो धुवाँरूपी शरीर 

सपनाको चलचित्रझैँ ।


यता,

उस्तैगरी बगिरहेको 

बागमतीको तरल शरीर मात्र देख्छु

रिँगटा लागेको टाउकोभित्रको

मेरो रित्तो मस्तिष्कलाई 

नदीले एकाएक सोध्यो–

थाहा पाउनुभयो ?

त्यो हराइसकेको

धुवाँको शरीरले

फटाफट नापेर गयो नि

मलामीका 

अनेकानेक सग्ला आकृतिहरू !  


तर फेरि पनि

जलिरहेको चितामाथिको आकाशमा

सकी नसकी उडिरहेको कालो र बाक्लो 

धुवाँहरूले निर्मित अस्थायी शरीरको 

सक्कली आयतन नाप्न

घाटको छेउमा

टोलाइरहेछन् मेरा आँखाहरू ।