मुक्तक

धागै चुँडी गयो आज थुँगा–थुँगा गाँसु भन्दा

अझै आँसु थपिदियौ पीडा छोपी हाँसु भन्दा,

यस्तै रै’छ जिन्दगानी हाँसो भन्दा आँसु धेरै

पराई भयौ तिम्रो माया मुटुभरी साँचु भन्दा ।

विवशता  र बाध्यताको छालमा परी हुत्तिएँ म 

आफन्तको स्वार्थबाट एक्लो परी छुट्टिएँ म,

आफू भलो जगत् भलो भन्ने सोच भ्रम रहेछ 

स्वार्थरहित मुटु राख्दा कैयौँपल्ट लुटिएँ म । 

तिमीले छाडी गएपछि सत्य–सत्य हाँस्या छैन

तिम्रोबाहेक तस्बिर अरूको यो छातीमा टाँस्या छैन,

तिमीले त भुल्यौ होला वा अर्कैकी बनिसक्यौ

अतीत सम्झी रमाउँदैछु, अन्त माया गाँस्या छैन ।

विछोडको पीडा भुलाउन नदी किनारमा रोएर बसेँ

सावनझैँ बर्सिएका अश्रुभेलले मुहार यो धोएर बसेँ, 

एक्लै गोधुलीमा फर्किएको चरीलाई तिम्रो खबर सोधी

मनभित्र कैद तिम्रै सम्झनाको प्यारो तस्बिर छोएर बसेँ । 

डल्लु–१५, काठमाडौँ