जरायो–गैँडा, खरायो, मृग, कस्तूरी खेलेको
मुनाल–डाँफे, लुइँचे–तित्रा, कोइली बोलेको ।
गुराँस–बेली, चमेली फूल जहाँ छ फुलेको
देखिन्छ त्यहाँ प्रकृति–छटा छर्लङ्ग खुलेको ।।
हिमाल शिर, पहाड मुटु, पैताला तराई
मेची र काली पाखुरा हाम्रा प्यारो छ मलाई ।
पशु र पन्छी रमाई बस्छन् हरियो पाखामा
वसन्त–गीत गाएका हुन्छन् लोकको भाकामा ।।
‘हरियो वन नेपाली धन’ मनमा सँगाली
जन्मिएदेखि हुर्कन्छ मान्छे वनेली अँगाली ।
हरियो सारा हरायो भनी रुँदैछन् न्याउली
मनमा पीर खपेर पनि फुल्दैछन् प्याउली ।।
बनेलीलाई म रुन दिन्न न्याउली चरीझैँ
पर्वत–पाखा, तराई पार्छु स्वर्गकी परीझैँ ।
प्रकृतिलाई सुन्दर पार्न म सधैँ गम्दछु
वनकी देवी रमाइन् भने म पनि रम्दछु ।।
