वृद्धावस्था अमृत–वय हो

हेर्दाहेर्दै हिमशिखर झैँ शुभ्र बन्दैछ माथ,

खोल्साखाल्सी किरमिर अहा ! रम्य चौडा ललाट !

दिन्छिन् जे जे प्रिय प्रकृतिले प्रेम घोली अपार,

वृद्धावस्थासित किन यसै तर्सिने बार बार ?

चिम्सा आँखा अलिकति कमै दूरमा देख्न सक्लान्,

भित्री आँखा तब नजिकका भावना भेट्न सक्लान् !

आफूभित्रै झलमल प्रभा जन्मिएलान् हजार,

वृद्धावस्थासित किन यसै तर्सिने बार बार ?

राम्रै होला अलिकति यहाँ कान लाटो भएर

थेरै सुन्ला तर पनि बढी गम्न मौका छ हेर !

आफैँ आफ्नो बस नजिकमा ढाकिद्यौ वारपार,

वृद्धावस्थासित किन यसै तर्सिने बार बार ?

हिँड्दा हिँड्दा पएर घिसिए मार्नदेऊ थकाइ,

चौतारीमा बसीकन खुला छोडिद्यौ सासलाई !

के नै छुट्ला कति दिन यहाँ ? गर्नु केको हतार ?

वृद्धावस्थासित किन यसै तर्सिने बार बार ?

बन्लान् हाम्रा अनुभवहरू रत्न जस्तै अमूल्य,

हाम्रा आशीर्वचन रहनन् शास्त्रकै सार तुल्य !

छिर्काछिर्की स्मरण बटुली गर्नुपर्ला सिँगार,

वृद्धावस्थासित किन यसै तर्सिने बार बार ?

वृद्धावस्था अमृत–वय हो, सम्झ यो श्राप हैन,

फुल्दाफुल्दै प्रिय सुमनले वैलनु पाप हैन !

चिन्ता छोडी सतत भरियोस् वानप्रस्थी विचार,

वृद्धावस्थासित किन यसै तर्सिने बार बार ?

वृद्धावस्थासित किन सखे ! तर्सिने बार बार ?