धागै चुँडी गयो आज थुँगा–थुँगा गाँसु भन्दा
अझै आँसु थपिदियौ पीडा छोपी हाँसु भन्दा,
यस्तै रै’छ जिन्दगानी हाँसो भन्दा आँसु धेरै
पराई भयौ तिम्रो माया मुटुभरी साँचु भन्दा ।
विवशता र बाध्यताको छालमा परी हुत्तिएँ म
आफन्तको स्वार्थबाट एक्लो परी छुट्टिएँ म,
आफू भलो जगत् भलो भन्ने सोच भ्रम रहेछ
स्वार्थरहित मुटु राख्दा कैयौँपल्ट लुटिएँ म ।
तिमीले छाडी गएपछि सत्य–सत्य हाँस्या छैन
तिम्रोबाहेक तस्बिर अरूको यो छातीमा टाँस्या छैन,
तिमीले त भुल्यौ होला वा अर्कैकी बनिसक्यौ
अतीत सम्झी रमाउँदैछु, अन्त माया गाँस्या छैन ।
विछोडको पीडा भुलाउन नदी किनारमा रोएर बसेँ
सावनझैँ बर्सिएका अश्रुभेलले मुहार यो धोएर बसेँ,
एक्लै गोधुलीमा फर्किएको चरीलाई तिम्रो खबर सोधी
मनभित्र कैद तिम्रै सम्झनाको प्यारो तस्बिर छोएर बसेँ ।
डल्लु–१५, काठमाडौँ
