चितवन भ्रमण (कथा)

आयुषा ओली

कक्षा ६

मस्र्याङ्दी बाल ज्योति बोडिङ स्कुल,

आँबुखैरेनी, तनहुँ

हामी ५ कक्षामा पढ्थ्यौंँ । रोसी मिसले नेपाली पढाउनु हुन्थ्यो । एक दिन पढाइ सकेपछि उहाँले शैक्षिक भ्रमण जाने कुरा गर्नुभयो ।

‘स्कुलले कक्षा ५ का विद्यार्थीलाई शैक्षिक भ्रमणमा लैजाने भएको छ । तिमीहरू तयार छौ ?’ मिसले सोध्नुभयो ।

‘कहाँ जाने मिस ?’ एकैचोटि धेरै जनाले सोधे ।

‘तिमीहरू नै भन कहाँ जाने । यसपालि तिमीहरूले जहाँ जाने भन्छौ त्यहीँ लाने । लौ भन त कहाँ जाने ?’

“मिस पाल्पा जाने,” जुरुक्क उठेर

मोहनले भने ।

‘होइन मिस लुम्बिनी जाने ।’

‘हैन हैन मिस, पोखरा जाने ।’

‘जनकपुर जाने ।’

यस्तै हल्लैहल्लाका बीच एक जनाले भन्यो, ‘मिस चितवन जाने ।’

‘के छ र चितवनमा ? गर्मी खान जाने ?’ राजेश प्रतिवादमा उत्रे ।

‘चितवनको नेसनल पार्कमा के के छन्, तँ चितवनको नेसनल पार्क गएको छस् ?’

‘नाइँ गएको छैन,’ राजेश एकैछिनमा मौन भए ।

‘अनि चितवनमा त हात्ती पनि चढ्न मिल्छ । चितवनमा त धेरै जनवार पनि हेर्न पाइन्छ । धेरै मानिस त्यहाँ जान्छन् ।’

उसको कुरा सुनेपछि सबै जनाले एकै स्वर गर्दै भने, “हो मिस, हामी यसपाला चितवन जाऔँ ।”

चितवन जाने भनेपछि म पनि उत्साहित भएँ । मैले यो कुरा आमालाई सुनाएँ । आमा पनि खुसी हुनुभयो । उहाँले भन्नुभयो, “मलाई पनि एकपल्ट जान मन थियो । के गर्ने तिम्रो स्कुलले मलाई पनि लैजान्छ होला त ?’

‘हुन्न आमा, हामी विद्यार्थी मात्र जाने हो । हामीसँग हेडसर र रोसी मिस मात्रै जानुहुन्छ । बरु म त्यहाँ गएर आएपछि एक दिन तपाईं र म जाउँला नि है ।’

मेरो कुरा सुनेर आमा खुसी हुनुभयो ।

हामी शनिबार बिहानै बसमा चितवन लाग्यौँ । बाटोमा हेडसर र मिसले त्यहाँ के के हेर्ने कसरी हेर्ने भन्ने जानकारी दिनुभयो । “हामीलाई समय मिल्यो भने सीजी पनि जाने है,” हेडसरले भन्नुभयो ।