• १२ पुस २०८२, शनिबार

रगतको मसीले गरेको दस्तखत (कविता)

blog

शरीरको रहस्यमय गुफामा

जब प्रकृतिले रातो बत्ती बाल्छिन्

धर्मका ठेकेदारहरू 

थर्थर काम्छन् ।


देवी फेरि एक पटक 

रणचण्डीका रूपमा  

पृथ्वीमा अवतरित हुन लागिन् भन्ने 

डर हुन्छ तिनीहरूलाई ।


जान्दछन्‌ तिनीहरू–

मासिक रक्तस्राव आदिम ज्वाला हो

जसले 

प्रत्येक पटक 

मरिरहेको ब्रह्माण्डलाई बौराउँछ ।


भन्छन् नै उनीहरू–

कामाख्यादेवीको 

मासिक रक्तस्रावले भिजेको वस्त्र पवित्र हुन्छ ।


त्यसो हो भने 

त्यस्तै रक्तस्राव हुँदा

उनकै भक्तिनीहरूको हैसियत 

किन अछुत बन्छ ?

मेरो यो प्रश्न हो ती सबैलाई 

जसले आधा आकाशको नक्सामा

छल गरी गरी कालो पोतेका छन् ।


धन्य छन् आधा आकाश !

जसले एउटा एउटा आकाशगङ्गालाई 

सधैँ आफूभित्र राख्छन् 

जहाँ प्रत्येक महिना

ब्रह्माण्डको ताला अलिकति खुल्छ

र जीवनको नयाँ प्रकाश

भुरुर्र उड्छ ।

त्यसैले त, 

जुँगामुठे हुनुको मिथ्या अहम् पाल्ने 

आफ्नै मनोग्रन्थीलाई लोप्पा ख्वाउँदै 

मलाई भन्न मन लागेको छ यसबेला–

वास्तवमा 

महिनावारी भनेको त

अनन्तसम्म पृथ्वीको रक्षा गर्ने शपथपत्रमा

मातृशक्तिद्वारा 

रगतको मसीले गरेको दस्तखत पो रहेछ ।