गजुर (कविता)

हरेक बिहानीमा बज्ने गर्दैन 

मेरो आँगनमा चुरा

बरु बजिरहन्छ अजङ्गको सन्त्रास

जो कहिले असिना बनेर बर्सन्छ बालीमा

जो कहिले सर्प बनेर पस्छ बस्तीमा । 

मेरो मृदुल आँगनमा । 

केही समयअघि देख्दा शान्त देखिने

त्यो भद्र निलो सर्प पस्यो मेरोे झ्यालको खोपीबाट

सर्प मान्छे देख्दा तर्सनुपर्ने

लखेटिँदा भाग्नुपर्ने

तर अहँ ऊ डगमगाएन

चलमलाएन

ढकमक्क मेरो आसपास ढाकेर बस्यो

मेरो नित्य, अनित्य समय पनि ढाकेर बस्यो

बिस्तारै म तेरो सह हुँ, पूजा गर भन्यो गरेँ

मेरो -याल नै प्रसाद हो 

जे जे चढाऊ चढा भन्यो चढाएँ 

मै हुँ शक्ति भक्ति गर भन्यो गरेँ

हुँदाहुँदै एकदिन डँडाल्नोमा बस् भन्यो सकिएन

आँखा जुधाएर हेर् भन्यो सकिएन

सन्त्रासले न सुत्न सकियो न खान

न हिँड्न सकियो न बस्न

ऊ मागी मागी, सताई सताई 

मेरै पौरख र समय खाइबस्यो

मेरै सिप, कमाइ र स्याहारले ढाडिबस्यो

म उसलाई फुत्कियोस् भनेर

हाँसी हाँसी बिदा गर्न खोज्थेँ

ऊ फँडा उठाउँथ्यो

म नाची नाची ऊ निदाओस् भन्थेँ 

ऊ पुच्छरले पछाडिबाट निमोठ्थ्यो

म भोकले हुरुक्क भई खान खोज्थेँ 

ऊ विषाक्त जिब्रो टक्टक्याउँथ्यो

खुसी भइदिऊन् भनेर गाउँथँे

ऊ पूरै शरीर लपलपाउँथ्यो

अहिले व्रmमशः ऊ 

मलाई घरभित्रैबाट बिस्तारै ढोका खोलिदिन्छ

र जा कमाएर ल्या भन्छ 

ऊ रातमा मलाई ओछ्यान मिलाइदिन्छ र 

आनन्द लुट् भन्छ 

चुरा बज्नुहुन्न बुझिस् तर भारी बोक भन्छ

पाउजु खोल्नुहुन्न बुझिस् तर ननाच भन्छ

मेरै डँडाल्नोमाथि बसेर ऊ म गजुर हुँ भन्छ