अन्तष्करणको भाव

यस्तो जो महिमा रहेछ पुरुषोतम् नाथ सर्वैसरा

थाहा बल्ल भयो मलाई प्रभु हे आएँ शरणमा सदा ।

मैले केही न सिक्न कोसिस गरेँ पट्मुर्ख भै बाँचिछु

कस्तो ताल रुचाउँदै छमछमी साँच्चै यहाँ नाचिछु ।

मेरो वेद मलाई पढ्न कहिल्यै लागेन जाँगर पनि

मेरो बानी स्वभाव पश्चिम हुँदै लागेछ मुङ्लान अनि ।

जे जे जे जति गल्ति भूल हुन गो जोडेर औँलाहरू

नेपालीहरूमा म बिन्ति अति नै गर्दै बिसाउँदछु ।

यौटा बत्ति बलोस साँझ जहिल्यै श्रीकृष्णको नाममा

आफ्ना जो परिवारलाई मनले सम्झाउँनू कर्ममा ।

कोठाभित्र भनौँ विदेश अथवा नेपालको भूमिमा

सन्ध्यामा झललै प्युरी र घिउको देखौँ दियो साथमा । 

साँगाचोकगढी–४, चौतारा