बस त्यहीँनिर चिप्लिएको हुँ म
यस्तरी कि
उठाउन कोही आएनन् अहिलेसम्म
भिक्षु हुनलाई निस्किएको थिएँ
घरबाट धरेर गेरुवस्त्र
जसै ठोक्किए तिम्रो आँखामा
निशब्द चिप्लिएँ
खै कस्तरी चिप्लिएँ भनुँ
न उठ्न सकेँ
न छुट्न सकेँ
श्वास–प्रश्वास केही नभएको
म त एकाएक
निर्जीव मुढो भएँ ।
आकाशमा चराहरू उडिरहेका थिए
नजिकै नदीमा माछाहरू पौडिँदै
खेलिरहेका थिए
हरिया नागीहरूमा बुर्कुसी खेल्दै
खरायोहरू दौडिरहेका थिए
भिक्षु हुन्छु भनेर
घरबाट निस्किएको म
गेरुवस्त्रमै अहो !
तिम्रो आँखामा कस्तरी डुबेँ
न सुन्न सकेँ कुनै कोलाहल
न देख्न सकेँ कुनै दावानल
न पिउन सकेँ कुनै हलाहल
मदमस्त - मदहोस
लागेर ‘भाङ’ एकोहोरिएको
गँजडी जस्तो
म त पुतली हुनु अगावै
झुसिलकिरामै मरेँ ।
उठाउँछु भनेर हिँडेको पृथ्वीलाई
यो जञ्जालबाट
बचाउँछु भनेर निस्किएको
यो छलकपट र प्रपञ्चबाट
जोगाउँछु भनेर कस्सिएको
दुःखको यो अनन्त सागरबाट
व्यभिचारबाट
घात–प्रतिघात र अनाचारको
ब्यापारबाट
खै कस्तरी चिप्लिएँ म आफैँ
आफैँबाट
न उठ्न सकेँ
न छुट्न सकेँ
न टुट्न सकेँ
जसै ठोक्किए तिम्रो आँखामा
श्वास–प्रश्वास केही नभएको
कठै !
म त एकाएक
निर्जीव मुढो भएँ ।
