म तिम्रो सिर्जनाका पाण्डुलिपिहरू
वरिपरि छर्दछु
ती हस्तलिखित केरमेट
प्रत्येक अक्षरहरूमा
तिमी सल्बलाइरहेको देख्छु
यसो गरिरहँदा म आफूलाई
तिमीसँगै पाउँछु
सधैँ सधैँ म बेलीको फूल टिपेर
तिम्रा अक्षरसामु राखिदिन्छु
किनकि
मलाई विश्वास छ
ती अक्षरहरूमा आज पनि तिमी जीवित छौ
बर्सेनि फुल्ने तिनै बेलीभित्र रहेर
तिमी मलाई भन्दै छौ
“लौन मलाई समेट
लौ न मलाई देखाऊ
नदेखिएर तिम्रै वरिपरि रहेको मलाई
लौ न एकपल्ट प्रमाणित गरिदेऊ
कि म मरेको छैन, म ज्युँदै छु
मेरो शरीर पो नासियो त
आत्मा त काहाँ मर्छ र ?
त्यसैले
वर्षौंदेखि म त यिनै अक्षरहरूमा
थन्केर बसेको छु
तिम्रो बगैँचामा फुल्ने
हरेक ऋतुका यिनै फूलहरूमा
आशा बनेर आउँछु
लौ न मलाई आफ्नो कोखबाट
मान्छे बनाएर उभ्याऊ
किनकि
मलाई मान्छे हुने रहर पुगेको छैन
मलाई फेरि एकपल्ट
मान्छेको भीडमा उभिएर
आफ्नो कविता सुनाउने रहर छ
मलाई यी पाण्डुलिपिबाट लिपिबद्ध भएर
पुस्तक बन्ने रहर छ
लौ न नानी
कोख तिमीसँगै छ
मलाई राख्ने सिञ्चित गर्ने
अनि सृष्टि गर्ने
तिम्रो कोखबाट जन्मिएर
यो आँगनमा खेल्न रहर छ
बामे सर्दै सर्दै
ससाना केटाकेटी भए ठाउँ
पुग्ने रहर छ
तेलकासा, लुकामारी
हराभरा, हराभरा तोरीको फूल
यति यति पानी... भन्दै
हिलोमा लतपत हुने रहर छ
लौ न मलाई
तिम्रो कोखमा बास देऊ
किनकि
म आइसकेको छु
हो ! म बिस्तारै भ्रूणबाट
ठुलो हुँदै हुँदै गइरहेछु
तिम्रो ‘गर्भमा’
मलाई स्वस्थ पूर्ण जन्माउन
तिमी कत्ति पनि कसर नछोड
म पर्खिरहेछु
तिम्रो आँखाबाट फेरि एक पटक
यो संसारलाई हेर्न
सबैलाई भेटन
अनि
सबैसामु पुग्न
मलाई लेराउ, मलाई जन्माऊ
मलाई जन्माएरै छोड है ।
मीनभवन, काठमाडौँ
