नेपाली साहित्यको विकासमा एक अद्वितीय रूपमा सान्दर्भिक रहेको नाम महाकवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा हो । उहाँले आफ्नो कला र सौन्दर्यलाई नेपालको साहित्यिक परिचयमा उच्चतम ठाउँमा पुर्याउनुभएको छ । उहाँको जीवन, रचना र सिर्जनात्मक प्रतिबद्धताले नेपाली साहित्य र साहित्यिक समृद्धिमा महìवपूर्ण योगदान प्रदान गरेको छ ।
देवकोटा सन् १९०९ मा काठमाडौँमा जन्मनुभएको थियो । उहाँका बुवा प्रद्युम्नप्रसाद देवकोटा एक बृहत् सांस्कृतिक विद्वान् हुनुहुन्थ्यो । बुवाबाट उहाँले धार्मिक शिक्षा प्राप्त गर्नुभएको थियो । देवकोटाको साहित्यिक जीवन एक अवसादपूर्ण र चुनौतीपूर्ण यात्रा थियो । उहाँले विभिन्न काव्य र साहित्यिक कृतिहरू लेख्नुभएको छ । जसमा मुनामदन, सारगुजँग, कौमुदी, किराँत, भूपिलगायत लोकप्रिय ग्रन्थ रहेका छन् । उहाँका काव्यले नेपाली भाषा र साहित्यलाई एक नयाँ दर्जा प्रदान गरेको छ र उहाँका काव्यमा भावनात्मकता, कला र गाह्रो अध्ययनले साहित्यप्रेमीलाई आकर्षित गरेको छ ।
देवकोटाका कृतिले नेपालको साहित्य र सांस्कृतिक समृद्धिलाई बढाएका छन् । उहाँले नेपाली भाषा र साहित्यलाई विशेष रूपमा परिचित गराउनुभएको छ । उहाँका काव्यमा गाह्रो भावनात्मकता, सुन्दर भाषा र कला छ । उहाँका रचनाले नेपाली साहित्यमा नयाँ मिलनले एक नयाँ दिशा प्रदान गरेका छन् । उहाँको काव्यले नेपाली मानवताको सुन्दरता र साहित्यिक यात्रामा एक अलौकिक योगदान प्रदान गरेको हो । आफ्नो विचार, भावना र संवेदना लेख्नुभएका कारण उहाँले हाम्रो समृद्धिका लागि एक सशक्त साहित्यिक आधार बनाउनुभएको छ ।
महाकवि देवकोटा एक अमूर्त कलाकार र विचारक हुन् जसले आफ्नो समयमा नेपाली साहित्यलाई नयाँ उचाइमा पुर्याउनुभएको छ । उहाँको श्रेष्ठता र कलात्मकता नेपाली साहित्यमा महìवपूर्ण रूपमा बनेको छ । उहाँको योगदानले नेपाललाई विश्व साहित्यमा पनि पहिचान गराएको छ ।
