गोपालप्रसाद रिमाल
गोपालप्रसाद रिमाल
एउटी काली ठिटी थिइन्, बोल्नै सकिनन्
मेरो रवाफ सहनै सकिनन् ।
म तिनको राजा थिएँ, तिनी मेरी रानी हुन सकिनन्
ढोकेकी छोरी रहिछन्, ढोकेसितै बोलिन् ।
तिनी जङ्गली युगकी रहिछन्, बर्बरता तिनको धर्म रहेछ,
म मानिसको अगिल्तिर के टिक्थिन् ?
अर्की तिनी जस्तै नै बरु काली रहिछन्
तिनले मलाई सपनामा पाइन् रे
किनभने विपना बन्धन थियो
विपनामा खेल मात्र थियो ।
यिनले मलाई बचाइन्, सपनामा पाउने जस्तै
तिनले चाहिँ मार्न खोजिन्, रगत पिइन्
विपनामा नालायक ठहरिए जस्तै ।
कालीहरूको कथा आयो, गयो ।
अब गोरीहरू छुत्ती खेल्दै छन्
म पनि खेल्दै छु ।
यस्तो प्रेम आखिर लीला न हो
लीलाले पनि मलाई अलमल्याउन सकिनन् ।
लीलासित हर्दम पाचुके नै छ ।
मलाई त प्रेम र क्रान्ति बराबर छ
सङ्क्रन्ति त महिनौँ महिनौँ भइ नै रहेछ ।
मलाई त क्रान्तिसित खेल्ने बानी छ
त्यसैले क्रान्तिले मेरो छहारी सकार्नु छ ।
म त्यसैले जोडा छु, जोडा हुन्छु
क्रान्तिले मलाई नमस्कार गर्न बाँकी नै छ ।
मैले त क्रान्तिलाई सलामी दिसकेँ
क्रान्तिले मर्द भएर सलाम फर्काउन बाँकी नै छ
म त्यसैको प्यासो छु, त्यसैको प्रेमी छु
क्रान्तिले मलाई प्रेम गर्न बाँकी नै छ ।
म क्रान्तिको भोको छु
क्रान्तिले मेरो छाक टार्न बाँकी नै छ ।
आमाको सपना
साझा प्रकाशन
तेस्रो संस्करण २०४०
