मैले म्हेमेको ठिम जोगाउन
माटोको न्यानो काखमा
रोपेको छु– कोम्हेन्दो ।
ह्याबेको पे जोगाउन,
कुलपुर्खाको छाया जोगाउन
हिमालको शिखरदेखि
चुलोको धुवाँसम्म
रोपेको छु यसलाई–
दिलको गहिराइमा ।
प्रविधिको पाखुरामा सुँघिन्छ जब
प्लास्टिकका फूलहरूको गन्ध,
त्यतिबेला झुल्किन्छ कोम्हेन्दो
साँच्चो माटोको सुवास बोक्दै ।
आधुनिकताको पगरीसँगै
बजारले पुराना कुरा बिर्साउँदै छ
कोम्हेन्दो
धर्म, कर्म र माटोको कथा बोकेर
हाम्रो अस्तित्व रक्षामा
सदैव फैलिरहेको छ ।
कुनै डिजिटल चमकले
सक्दैन खोस्न कोम्हेन्दोको मौलिकता,
पुर्खाहरूको श्रद्धा र संस्कारसँगै
छ अजम्बरी र पवित्र ।
कृत्रिम फूलहरूको रङदेखि
भागिरहेको छ समय पनि
कोम्हेन्दोको सादा रङले
रङ्गीन छ हाम्रो भूमि
जो छ सधैँ हाम्रो इतिहासको
निःशब्द साक्षी ।
कोम्हेन्दो– त्यो स्तम्भ,
जसले बर्सौंदेखि थामिरहेछ
हाम्रो संस्कृतिको जरा
न झुक्छ, न च्यापिन्छ यो
कुनै ‘वाद’ को भ्रमजालमा–
कोम्हेन्दो,
सिर्जनात्मक संस्कारको बिउ हो–
जसलाई माटोले अँगालो हाल्छ,
र हामी हृदयले पानी हाल्छौँ ।
